တစ္သက္မွာ တစ္ၾကိမ္တည္း

ေရွးအခါက

ေကာသလတိုင္းမွာ အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ရွိတဲ့ တံငါရြာၾကီးတစ္ရြာရွိတယ္။ အဲဒီရြာၾကီးက မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ပဋိသေႏၶရလာတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရတဲ့ သေႏၶသားရဲ႕ ကုသိုလ္ကံက ဆိုးတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထား ရတဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး တံငါသည္ေတြ ငါးဖမ္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ စီးပြားေရးက်ဆင္းလာတယ္။ ရြာကို မီးခုႏွစ္ၾကိမ္ ေလာင္ခဲ့တယ္။ တစ္ရြာလံုး ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ အျပစ္ေပးတာကိုလည္း ခုႏွစ္ၾကိမ္ခံခဲ့ရတယ္။

ရြာသူရြာသားေတြ စဥ္းစားလာၾကတယ္။ တို႕ရြာဟာ အရင္က စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္တယ္။ ခုလို ဆင္းရဲဒုကၡ မေရာက္ၾကဘူး။ တို႕ရြာထဲမွာ ကံေခတဲ့ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနျပီ။ အဲဒီလူယုတ္မာကို ေဖာ္ထုတ္ၾကရ မယ္လို႕ စိတ္ကူးလိုက္ၾကတယ္။

ရြာၾကီးကို တစ္ဖက္ငါးရာစီ ႏွစ္စုခြဲလိုက္တယ္။ ကံဆိုးတဲ့ ကေလးကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတဲ့မိခင္ ပါတဲ့အစုက ဆင္းရဲျမဲဆင္းရဲေနတယ္။ က်န္တစ္စုက စီးပြားျဖစ္ထြန္းလာတယ္။ ဒီလိုအစုခြဲျပီးစမ္းသပ္စစ္ေဆးၾကည့္တဲ့အခါ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ ကံဆိုးတဲ့ မိခင္က ဆင္းရဲျမဲဆင္းရဲေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကုိယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ကို ရြာက ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။

ဒုကၡသည္ သားအမိဟာ ရြာက ထြက္ခြာလာျပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးငယ္ ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ ကေလးကိုခ်ီျပီး လွည့္လည္ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရင္ ထမင္းတစ္ေစ့မွ် မရဘူး။ ကေလး ငယ္ကို တစ္ေနရာမွာ ခ်ထားျပီး တစ္ေယာက္တည္းလွည့္လည္ေတာင္းရမ္းရတယ္။ ကေလးငယ္ေလးဟာ မ၀ေရစာ စားေသာက္ေနရတယ္။ ကေလးငယ္ေလး လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့အရြယ္မွာ မိခင္ျဖစ္သူဟာ ဒဏ္မခံနိုင္ေတာ့တာနဲ႕ ကေလးငယ္ကို စြန္႔ပစ္ထြက္ေျပးသြားတယ္။

ခြက္တစ္လံုးနဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေလးဟာ လိုက္လံေတာင္းရမ္းေပမဲ့ ေပးကမ္းစြန္႔ ၾကဲမယ့္သူ မရွိဘူး။ အမႈိက္ပံုေတြ ေပၚက အၾကြင္းအက်န္ေတြကိုသာ ရွာေဖြစားေသာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ ၀ဋ္ေၾကြးဟာ ၾကီးမားလွပါတယ္။

အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ၾကီးဟာ လမ္းေပၚမွာ အတြယ္အတာမဲ့ေနတဲ့ သနားစရာကေလးငယ္ရဲ႕ဘ၀ကို ေတြ႕ျမင္ျပီ၊ သနားၾကင္နာတာေၾကာင့္ ရွင္သာမေဏျပဳေပးတယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေရာက္ေတာ့ ရဟန္းျပဳ ေပးပါတယ္။ ေလာသကတိႆမေထရ္ ဘြဲ႕အမည္ရတယ္။ ရဟန္းဘ၀ေရာက္လာေပမဲ့ ေရွးဘုန္းေရွးကံ အလြန္နည္းတာေၾကာင့္ လာဘ္လာဘ ရွားပါးလြန္းလွပါတယ္။ ဘုရားရွင္တစ္ဆူ တစ္ဆူရဲ႕ေခတ္အတြင္း တစ္ၾကိမ္သာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ အသဒိသ အလွဴေတာ္ၾကီးမွာပင္ ၀မ္း၀ေအာင္ အာဟာရကို မစားသံုးခဲ့ရေပ။

ဘယ္ေလာက္မ်ား အကုသိုလ္ကံ ၾကီးမားသလဲဆိုေတာ့ ေလာသကတိႆမေထရ္ ကို ယာဂုတစ္ဇြန္း ေလာင္းလွဴမည့္သူက မေထရ္ရဲ႕ သပိတ္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ သပိတ္တြင္းမွာ ယာဂုေတြ ျပည့္ေနတယ္လို႕ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ သူကိုမလွဴေတာ့ပဲ အျခားရဟန္းတစ္ပါးကို လွဴတယ္။ အမွန္ေတာ့ သပိတ္ထဲမွာ ဘာမွ်မရွိေသးဘူး ၊ မေသရံုအာသာေျပကေလး ဘုန္းေပးျပီး အသက္ရွင္သန္ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမေထရ္ဟာ တရားရွင္ျဖစ္ေနျပီ။ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ရေတာ့မည့္ ေန႕မွာေတာ့ မေထရ္ အားရတင္းတိမ္ေအာင္ အာဟာရကို စားသံုးေစမယ္လို႕ ရွင္သာရိပုတၱရာက ၾကံရြယ္ျပီး၊ သူနဲ႕အတူ ဆြမ္းခံၾကြတယ္။ ေလာသကတိႆမေထရ္ ကိုျပန္လြတ္လိုက္တယ္။ ရရွိလာတဲ့ ဆြမ္းေတြကို ေလာသကတိႆမေထရ္ ဆီပို႕ခုိင္းလိုုက္တယ္။ ဆြမး္သြားပို႕ သူဟာ မေထရ္ကို မေတြ႕ခဲ့ရလို႕ မိမိတို႕ဖာသာစားျပီးျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ကံက ဆိုးလွပါတယ္။

ရွင္သာရိပုတၱရာ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေလာသကတိႆမေထရ္ ဆြမ္းမစားရေသးေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ဆြမ္းစားခ်ိန္လည္း လြန္ေနျပီ။ အဲဒီေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာဟာ ေကာသလမင္းၾကီး ထံသြားပါတယ္။ စတုမဓု အလွဴခံတယ္။ ရရွိလာတဲ့ စတုမဓု ေပ်ာက္ကြယ္မသြားရေအာင္ မိမိလက္နဲ႕ ကိုင္တြယ္ျပီး ၊ ေလာသကတိႆမေထရ္ ကို ဘုန္းေပးေစတယ္။

ေလာသကတိႆမေထရ္ အဖို႕ တစ္သက္မွာ ဒီတစ္ၾကိမ္သာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ရဲ႕ ကရုဏာေတာ္ေၾကာင့္ စတုမဓုအာဟာရကို ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေအာင္ စားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႕မွာပဲ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

တရားထူး တရားျမတ္ ရရွိျပီး နိဗၺာန္စံ၀င္ရမည့္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အတိတ္ဘ၀က မနာလိုစိတ္၊ ၀န္တိုစိ္တ္ေတြ က ျပန္လည္ အက်ိဳးေပးလာတာေၾကာင့္ ေလာသကတိႆမေထရ္ ဟာ တစ္ၾကိမ္တည္းသာ အာဟာရကို တင္းတိမ္ေရာင္ရဲ႕သည္အထိ ဘုဥ္းေပးသြားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူ ခဲ့ပါတယ္။

တရားထူးတရားျမတ္ရရွိျပီး နိဗၺာန္စံ၀င္ရမည့္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း အတိတ္ဘ၀က မနာလိုစိတ္၊ ၀န္တိုစိတ္ေတြက ျပန္လည္းအက်ိဳးေပးလာတာေၾကာင့္ တစ္သက္မွာ တစ္ၾကိမ္တည္းသာ အာဟာရကို တင္းတိမ္ေရာင္ရဲသည္အထိ ဘုဥ္းေပးသြားခဲ့ရရွာပါတယ္။(ေလာကသဇာတ္)

သံသရာမွာ က်င္လည္ေနၾကရတဲ့ သတၱ၀ါေတြအေပၚ (မိမိျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကံ၏ အက်ဳိးတရား) ကဆန္းၾကယ္စြာ စီရင္ေနတယ္ဆိုတာ သိနိုင္ၾကပါတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ညခင္း