အရွင္ ဆႏၵာဓိက ၏တရားေတာ္မ်ား

5

 အရွင္ ဆႏၵာဓိက ၏တရားေတာ္မ်ား
တိုက္ရိုက္ နာၾကားနိုင္ပါသည္။


http://www.dhammaweb.net မွ တဆင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား နားၾကားနို္င္ရန္ ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္အျဖစ္ ေဖာ္ျပပါသည္။
ျမတ္စြာဘုရား ၏ တရားေတာ္တို့ကုိ နာၾကားခြင့္ရသူ တို့သည္ အလြန့္အလြန္ ဘုန္းကံၾကီးၾကပါေပသည္။ (မိေထြးေတာ္ေဂါတမီ)

ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။


ဘ၀ေနနည္း

0

ပထမ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးက လူအခ်င္းခ်င္းေပါင္းသင္းဆက္ဆံၾကတဲ့အခါ က်င့္သံုးလိုက္နာရမယ့္ ဘ၀ ေနနည္း နည္းေကာင္းေတြကို  ၾသ၀ါဒေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

-ေတာမီးသည္ သစ္ရြက္ေျခာက္ကို ေလာင္လြယ္၏။
သစ္ရြက္စိုကို မတတ္နိုင္၊ မသူေတာ္မီးသည္ ေမတၱာခန္းသူကို ေလာင္လြယ္၏။

-နံသာတံုးသည္ မီးရႈိ႕သူကို မကႊၽမ္းမခ်င္း အနံ႕ျဖင့္ ေမႊးေစ၏
သူေတာ္ေကာင္းသည္ ညွဥ္းဆဲသူကိုလည္း မေသမခ်င္း အက်ိဳးေဆာင္၏။

-လူေကာင္းသည္ အရႈးႏွင့္ ျပိဳင္၍ အ-၀တ္မလွစ္ေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းသည္ မသူေတာ္ႏွင့္ ျပိဳင္ ၍ ေဒါသမျဖစ္ေကာင္း။

-က်ားေၾကာက္၍ေျပးစဥ္ ေခြးေဟာင္းသည္ကို အေရးမယူရ။
ငရဲေၾကာက္၍ သီလေစာင့္စဥ္ (သံသရာကို ေၾကာက္၍ ပါရမီ ျဖည့္စဥ္) မသူေတာ္ ညွဥ္းသည္ကို အေရးမယူရ။

-ဒါနျပဳသူကို မွီ၍ ဒါနပါရမီျပည့္သည္။
မသူေတာ္ကို မွီ၍ သည္းခံလွ်င္ ခႏၱီပါရမီျပည့္သည္။

-ေကာင္းကြက္ကိုသာ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မေပါင္းနိုင္စရာ ပုဂၢိဳလ္မရွိ။ မေကာင္းကြက္ကိုသာ ၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ ေပါင္းနိုင္စရာ ပုဂၢိဳလ္မရွိတဲ့။

ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ၾသ၀ါဒက ေနာက္ထပ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုစရာမလိုေအာင္ကို ျပည့္စံုလွပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို ျမတ္နိုးသူဟာ ပတ္၀န္းက်င္က သံပုရာသီးကို ေပးလာရင္လည္း ကိုယ္က ေဖ်ာ္ရည္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး  ေသာက္တတ္ရမွာ ျဖစ္သလို၊ ဘယ္လို ေလာကဓံနဲ႕ေတြေတြ႕ ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ေနတတ္ရင္ ဘုရားေလာင္းတို႕ရဲ႕ ဘ၀ေနနည္းလို႕ေခၚနိုင္ပါတယ္။

မီးေလာင္ထားတဲ့ စကၠဴဟာ ပြတ္သပ္ထိခတ္လိုက္တာနဲ႕ ေၾကမြသြားသလို ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ္ကိုမလိုေျပာတဲ့ ကဲရဲ႕သံေလး ၾကားရခါမွ်နဲ႕လည္း ေဒါသအပူမီးေတြေလာင္ျမိဳက္ ခံရမယ္ဆိုရင္ ဘ၀ေနနည္း မမွန္ေတာ့ေၾကာင္း ဆံုးမထားပါတယ္။  ေလာက လူတခ်ိဳ႕က  သူမ်ားပ်က္စီးဖို႕၊ အထင္အျမင္လြဲေစဖို႕၊ လူၾကားမွာ မ်က္ႏွာမျပရဲေစဖို႕၊ တြန္းအားေပး ျပစ္တင္ ကဲ့ရဲ ရႈံခ်မႈေတြရွိတတ္ၾကပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္သည္းခံ နိုင္ဖို႕ မလြယ္ကူ တတ္ၾက ပါဘူး။ ကိုယ္က သည္းခံေနလိုက္တာနဲ႕ ခႏၱီပါရမီေျမာက္သြားတဲ့အတြက္ ဘာမွ မကုန္ဘဲ အျမတ္ရလိုက္မွာပါ..။ ကဲရဲ႕သူ၊ျပစ္တင္သူ အဖို႕မွာေတာ့ အျမတ္မရတဲ့အျပင္ အရင္းပါရႈံုးသြားမွာပါ။ တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ အရႈံုးခံျပီး ကိုယ္ကို အရင္းထုတ္ေပးသြားတာပါ။ ရေအာင္ယူတတ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ညခင္း
23.12.2010

မနက္ျဖန္ႏွင့္ေနာက္ဘ၀

1

ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက သူေဌးတစ္ေယာက္က သူ႕အိမ္နားမွာ ရြ႕ံဗြက္အိုင္တစ္ခုရွိတဲ့အတြက္ လူေတြ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေနတာကို ၀ရံတာက ေနျမင္ေနရလို႕ ဘယ္သူမွ မသံုးတဲ့ ႏြားေခါင္းရိုးၾကီးကိုခ် ထားျပီး တံတားအျဖစ္ ခင္းေပးလိုက္တယ္။ လူေတြက ႏြားေခါင္းရိုးၾကီးကို နင္းနင္းျပီး သက္သက္သာသာ သြားလာ ေနၾကတာကို သူေဌးက ၀မ္းသာေနပါတယ္။

ညေနေစာင္း အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူေဌးက လမ္းေလ်ာက္ထြက္လာရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမစ္ထဲမွာ အ၀တ္မပါပဲ ေရခ်ိဳးေနတာ ျမင္ရလို႕ ေနာင္ေျပာင္လိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႕ အ၀တ္ေတြကို ယူျပီး ၀ွက္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေရခ်ိဳးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ွက္တဲ့ ေနရာကို ျမင္ရေပမယ့္လည္း အ၀တ္မပါဘဲ ေရခ်ိဳးေနၾကတာမို႕ မလုပ္ဖို႕ ေတာင္းပန္ရံုကလြဲျပီး ဘာမွ်မတတ္နိုင္ၾကေတာ့ ေနေရာင္ေပ်ာက္ေအာင္ ေစာင့္ျပီးေရစိမ္ေနၾကရပါတယ္။

သူေဌးဟာ သူ႕လုပ္ရပ္ကိုၾကည့္ျပီး ေက်နပ္ေနပါတယ္။ ညပိုင္းေရာက္ေတာ့ သူေဌးရဲ႕တူေတာ္ေမာင္က ဘုရင့္ ဘ႑ာတိုက္ေဖာက္ခိုးျပီး ပစၥည္းေတြကို သူေဌးအိမ္ကို သယ္လာခဲ့တဲ့အခါ တာ၀န္ရွိသူေတြက လက္ပူးလက္ၾကပ္မိသြားလို႕ သူေဌးေရာ၊ သူခိုးပါ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ၾကပါေလေရာ (ညတြင္းခ်င္း ကြပ္မ်က္ခံရပါေလေရာ၊ သူေဌးက ကြပ္မ်က္ခံရခါနီးမွာ တစ္ေနတာရဲ႕ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ကို စဥ္းစားရင္း ေသရတာမို႕ ဘုမၼစိုးနတ္မင္းၾကီးျဖစ္သြားပါတယ္။

ဘုမၼစိုးနတ္မင္းၾကီးဟာ သြားလိုရာကို ဖ်က္ခနဲေတာင္ ေရာက္နိုင္တဲ့ အျဖဴေရာင္ နတ္ျမင္းပ်ံၾကီးတစ္ေကာင္ ရထားတဲ့အျပင္၊ အလြန္လ်င္ျမန္တဲ့ တန္ခိုးသတၱိေတြေၾကာင့္ နတ္အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ေလးစားမႈကိုလည္း ခံယူရပါတယ္။ ဘုမၼစိုးနတ္မင္းၾကီး အဲသလို တန္ခိုးဣဒၶိပါတ္ေတြနဲ႕ျပည္စံုေပမယ့္လည္း ခႏၶာကိုယ္မွာေတာ့ အ၀တ္မပါပါဘူးတဲ့။

သူေဌးရဲ႕ တစ္ေနတာလုပ္ငန္းစဥ္ထဲမွာ မျဖစ္စေလာက္လမ္းခင္းခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္က ဘုမၼစိုးဘ၀နဲ႕ နတ္ျမင္းပ်ံကို ရသလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေနာက္ေျပာင္တဲ့ အကုသိုလ္က လည္း အ၀တ္မပါတဲံ နတ္အျဖစ္ကို ဖန္တီးေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေဌးမွာ ေစာေစာက ျပဳထားတဲ့ ကုသိုလ္ေတြရွိပါတယ္။ သို႕ေပမဲ့ လည္း ႏြားအိုက ျခံတံခါးအ၀မွာ အိပ္ေနတာမို႕ တံခါးဖြင့္တာနဲ႕ အရင္ထြက္လာသလို၊ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ ေတြက အက်ိဳးေပးတာ အံ့ၾသစရာ၊ သံေ၀ဂယူစရာ၊ ဆင္ျခင္စရာပါ။ ဒီေန႕နံနက္ သူေဌး၊ ညေရာက္ေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုး ဘုမၼစိုးမဟုတ္ပါလား။

လူတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမႈအရာေတြကို အခ်ိန္တိုင္းျပဳလုပ္ေနၾကပါတယ္။ ျပဳလုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ (ကာယကံ)၊ ေျပာဆိုတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ (-၀စီကံ)၊ ၾကံစည္တဲ့ (မေနာကံ) ေတြဟာ ျပန္လည္ရရွိလာမယ့္ ဘ၀ပံုရိပ္ အရင္ အႏွီးေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူသားတိုင္း သတိထားသင့္ပါတယ္။

ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။


စိတ္ကူးေလးေတြ ယဥ္တတ္ၾကပါေစ။

1


စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆိုရင္ တခ်ိဳ႕ က အထင္အျမင္ေသးတတ္ၾကပါတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပဲ ထီကေလး တစ္ေစာင္ထုိးျပီး ေတာင္ေတာ္အီအီ အမည္မသိစိတ္ကူးယဥ္သူေတြ ရွိနိုင္သလို အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ ဘယ္ဘက္ကေန ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရမလဲ၊ ငါဘယ္လိုအက်ိဳးျပဳရမလဲ၊ ေတြးေတာ ၾကံဆေနၾကသူေတြ လည္းအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။စိတ္ကူးယဥ္တာ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ ဆိုျပီး အထင္ေတာ့ ေသးခ်င္စရာပါ။ သို႕ ေသာ္ သူတစ္ပါး ေကာင္းက်ိဳး ခ်မ္းသာျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို ႏွလံုးသားထဲ မွာကိန္းေအာင္ ထားျပီး စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနသူမ်ားသည္လည္း ရွိေၾကာင္းကို......

(တိေလာက ၀ိဇယဇာတ္ေတာ္) မွာ ေဂါတမဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ ေလာက၀ိဇယ ဆိုတဲ့ စၾကာမင္းၾကီးဟာ သံဃာေတာ္မ်ား ျခံရံျပီး ျငိမ္သက္စြာ ၾကြခ်ီေတာ္မူေနတဲ့ ေရွးဘုရားရွင္မ်ားရဲ႕ အသြင္ျပင္လကၡဏာေတာ္ ၊ ပေစၥက ဗုဒၶမ်ားရဲ႕ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သြင္ျပင္ လကၡဏာေတာ္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္လာေအာင္ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ပါတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့အတိုင္း ထင္ျမင္လာတဲ့ ဘုရားရွင္ကို လက္အုပ္ခ်ီးမိုး ရိုေသစြာ ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္။ ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ရတနာမ်ဳိးစံု ေအာင္ျခယ္လွယ္ထားတဲ့ ေ၀ဇယႏၱာ ရတနာ ဗိမာန္ေတာ္ၾကီးကို စိတ္ကူးထဲမွာ ေဖာ္ေဆာင္ဖန္ဆင္းျပီး အထက္တန္းက်တဲ့ ေကာ္ေဇာေတြ၊ ေရျပည့္အိုးေတြ၊ ပန္းမ်ိဳးစံုပြင့္ေနတဲ့ ပန္းအိုးေတြ အေမႊးနံ႕  သာေတြ တလိႈင္လိႈင္သင္းေနေအာင္ ခင္းက်င္းထားတဲ့အျပင္ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ တံခါးေပါက္ၾကီးေတြကေန ဒကာေတာ္ရဲ႕ ပင့္ဖိတ္ခ်က္အရ ဘုရားရွင္နဲ႕ တကြ သံဃာေတာ္ေတြျငိမ္သက္စြာ ၾကြလာေတာ္မူၾကျပီး ေရႊသားအတိနဲ႕ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေရႊပလႅင္ အသီးသီးမွာ ထိုင္ေနေတာ္မူၾကတဲ့ပံုကိုလည္း စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့....

လူူျပည္ နတ္ျပည္မွာ ရွိသမွ် အထည္ေကာင္းေတြ စုေပါင္းျပီး ဘုရား၊ ပေစၥက ဗုဒၶါ ရဟႏၱာ သံဃာေတာ္မ်ားကို သကၤန္းအျဖစ္ လွဴဒါန္းတဲ့အျပင္၊ မြန္ျမတ္တဲ့ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ ခ်ိဳခ်ဥ္ရသာ အျဖာျဖာကိုလည္း သပိတ္ျပည့္ေအာင္ ဆက္ကပ္ေနတဲ့ပံုကို စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္နွင့္တကြ သံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းစားျပီးၾကတဲ့အခါ  ဆိုင္ရာ ရတနာ တိုက္ခန္းအတြင္း ၀င္ေတာ္မူၾကျပီး တခ်ိဳ႕က စ်ာန္၀င္စားေနၾကပံု၊ တခ်ိဳ႕႕  က ျပႆနာေမးေလွ်ာက္ ေျဖၾကားေနပံုမ်ားကို လည္း စိတ္ကူးယဥ္ထဲမွာ ပါလိုက္ပါေသးတယ္။

ဒါအျပင္ ၾကည္ႏႈးဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဗိမာန္ေတာ္ၾကီးအနီးမွာ သီဆိုတီးမႈတ္တတ္သူေတြက မေနနိုင္ေအာင္ျဖစ္ျပီး တီးၾက၊ မႈတ္ၾက ကခုန္ၾကတဲ့အျပင္ ဆင္းရဲသားရယ္လို႕ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မရွိတဲ့ ပရိသတ္ၾကီးက စၾကာမင္းၾကီးရဲ႕ အလွဴေတာ္ကို ေက်နပ္အားရစြာနဲ႕ ပန္းမိုးေတြ၊ ဆန္ပန္းေပါက္ေပါက္ေတြ ၾကဲျပီး သာဓုေခၚသံၾကီးက ျဗဟၼာဘံုေရာက္ေအာင္ ပ်ံ႕လႈိင္သြားပံုအထိ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္ပါတယ္။

စၾကာမင္းၾကီးဟာ သူ႕စိတ္ကူးယဥ္သမွ်အားလံုးကို အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္တဲ့အျပင္ နတ္ရြာစံကံေတာ္ကုန္ေတာ့လည္း ေကာင္းက်ိဳးေတြကို စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ တာ၀တိ ံသာ နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ရပါတယ္။ နတ္ျပည္ကေန လူ႕ျပည္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းေရာက္ရွိလာေတာ့လည္း ပညာအရည္အခ်င္း၊ ရုပ္ဆင္း အဂၤါ ဥစၥာဓနေတြ ဘယ္သူကမွ ႏႈိင္းတုလို႕  မရတဲ့ ဘ၀ကိုရရွိပါတယ္။

ဒီသာဓက ကိုၾကည့္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္တာ ကုသိုလ္ေတာင္ရေနေၾကာင္းထင္ရွားပါတယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ကိုေတာ့ခြဲျခား သိဖို႕လိုပါတယ္။  အကုသိုလ္အေတြးစိတ္ကူးနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ အပါယ္လား ပါလိမ့္မယ္။  သမၼာသကၤပ- ေကာင္းေသာ အၾကံအစည္ ေတာ့ျဖစ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ပုထုဇဥ္တိုင္း လြပ္လပ္စြာ ေတြးေတာၾကံစည္ စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ ရွိတဲ့အတြက္ အေကာင္းစိတ္နဲ႕ ၾကံစည္ေတြးေတာ စိတ္ကူးေတြယဥ္နိုင္ၾကပါေစလို႕  ။
(တိေလာက ၀ိဇယဇာတ္ေတာ္၊ ရတနာဂုဏ္ရည္ စာအုပ္)

ညခင္း 
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ဓမၼစရိယ မဂၤလာ

2


ဓမၼစရိယ မဂၤလာ တရားမွ်တမွန္ကန္စြာ ျပဳက်င့္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာမည္၏။


အဓိပၸါယ္မွာ တရားမွ်တစြာ က်င့္ၾကံေနထိုင္ရမည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ တရားက်င့္ျခင္းဟူသည္မွာ မွ်တစြာ က်င့္ျခင္းျဖစ္သည္။ မွ်မွ်တတ မလုပ္ဘဲ ေနရာတကာ အသာယူေနပါက ဓမၼစရိယ မဂၤလာ က်င့္စဥ္ကို မလိုက္နာရာ ေရာက္ပါတယ္။


ေရွးအခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ ညီအစ္ကို၂ေယာက္အေမြခြဲယူၾကရာ ႏြားမတစ္ေကာင္ကို အစ္ကိုၾကီးက ေနာက္ျမီးပိုင္းယူ၍ ေရွ႕ပိုင္းေခါင္းပိုင္းကို ညီငယ္အား ေပး၏။ ညီငယ္သည္ မိမိပိုင္ေသာ ႏြားမေခါင္းပုိင္းအား အစာေကြၽးရသည္။ ေရတိုက္ရသည္။


အစ္ကိုၾကီးမူကား ႏြားမ၏ ေနာက္ပိုင္းမွ ထြက္လာေသာ ႏြားကေလးကိုယူသည္။ ႏုိ႕ညစ္ယူသည္။ ေစာင္တစ္ထည္ကိုလည္း အစ္ကိုၾကီးက ညဘက္တြင္ပိုင္ ၍ ေန႕ဘက္တြင္ ညီငယ္ပိုင္ေစသည္။ ညီငယ္မွာ ေနခင္းတြင္ ေစာင္ကို ေလွ်ာ္ဖြပ္ေခါက္သိမ္းရသည္။ ညဘက္တြင္ အစ္ကိုၾကီၚက ျခံဳသည္။


ၾကာေသာ္ ညီငယ္သည္ မခံနိုင္ျဖစ္လာ၍ွ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား ထံ မေက်နပ္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား၏ အၾကံေပးခ်က္အရ ေစာင္ကို တစ္ေန႕လံုး ေရစိမ္ထားသျဖင့္ ညတြင္ အစ္ကိုၾကီးမွာ ေစာင္ျခံဳမရေတာ့ေပ။ အစ္ကိုၾကီး ႏြားႏို႕ညစ္ေနစဥ္ ညီငယ္က ႏြားမေခါင္းကို ရိုက္ရာ ႏို႕ညစ္ေနေသာ အစ္ကိုၾကီးမွာ ႏြားကန္ခံရသည္။ ထိုေန႕မွစ၍ အစ္ကိုၾကီးသည္ ညီငယ္အား ႏြားႏို႕ တစ္၀က္ခြဲေပး၍ ေစာင္ကိုလည္းတစ္၀က္စီ ျခံဳခြင့္ျပဳရေလသည္။ ဓမၼစရိယာ တရားမွ်တစြာ က်င့္သံုးရေတာ့သည္။


လူတို႕သည္ အမွားအမွန္ ဆံုးျဖတ္ရာမွာ မိမိအၾကိဳက္ မိမိဆႏၵႏွင့္ မကိုက္ညီလ်င္ မတရား မမွန္ကန္ဟု ယူဆတတ္ၾကသည္။ထို႕ေၾကာင့္ အရာရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထာ ျပီး မိမိမႏွစ္သက္ေသာ အမႈကို သူတစ္ပါးအေပၚမျပဳက်င့္ရ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား လက္ကိုင္ထားပါက ဓမၼစရိယမဂၤလာကို ျဖည့္က်င့္ျပီး ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။

ညခင္း


လည္သထက့္လည္ေနအုန္းမဲ့ သံသရာ

1

 တစ္ခါတုန္းက ကႆပ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာၾကားေနတဲ့ တရားကို နာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္က တရားပြဲမျပီးခင္ ကိစၥရွိ လိုဆိုျပီး ထျပန္သြားႏွင့္ခဲ့ပါတယ္။ သူသာ တရားကို ျပီးဆံုးေအာင္နာခဲ့ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားနိုင္မဲ့ ပါရမီ အေျခခံ သူ႕မွာရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ပါရမီရင့္သန္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ သူက တရားကို ျပီးဆံုးတဲ့အထိ အာရံုစိုက္ျပီးနာမွ ရင့္သန္ျပည့္စံုမယ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ တရားကို နာလို႕မျပီးခင္ ထျပန္ လိုက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားသခင္လည္း ဘာမွ်မတတ္နိုင္ပါဘူး။ သတၱ၀ါတိုင္းဟာ မိမိရဲ႕ ကိစၥကို မိမိဘာသာ ေဆာင္ရြက္ရစျမဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားက တရားရေစဖို႕  တန္ခိုးနဲ႕ ဖန္ဆင္းေပးနိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားကို ကိုယ္တိုင္အားထုတ္မွသာ တရားရနိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလို တရားမျပီးခင္ ထသြားတဲ့ ဒကာဟာ သံသရာမွာ က်င္လည္လိုက္ရတာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါတယ္။ သူ႕အရိုးမ်ားကို တစ္ေနရာတည္းမွာ ပံုထားရင္ ၁၄မိုင္အျမင့္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေနာက္ဘုရားတစ္ဆူျဖစ္တဲ့ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က်မွ အဲဒီဒကာဟာ တရားကိုျပန္နာခြင့္ ရပါသတဲ့။

ဥပမာေလး ေပးထားတဲ့အတိုင္း တရားနာ ေယာက်ၤားဟာ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ဆက္ျပီး တရားနာလိုက္တာနဲ႕ ကိစၥျပီးစီးနိုင္တယ္ဆိုတာ ကိုၾကိဳျပီး မေတြးထားလို႕ ထသြားတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ အလုပ္တစ္ခုကို ျပီးစီးေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္တဲ့ အက်င့္ ရမထားတာေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဆံုးရႈံးခဲ့ရတာကေတာ့ မိနစ္ပိုင္းနဲ႕မကာေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ဥာဏ္ရည္တို႕ ပါရမီတို႕ဟာ အသံုးတည့္ေအာင္ အသံုးခ်တတ္သူအတြက္သာ အက်ိဳးရွိပါတယ္။ ဘယ္အလုပ္မဆို စစခ်င္းမွာေတာ့ အင္မတန္စိတ္အားထက္သန္ၾကပါတယ္။ဒါေပမဲ့ အစအဆံုးျပီးစီးေအာင္မလုပ္ပဲ လမ္းတ၀က္မွာတင္ စိတ္ဓာတ္က်ျပီး ဇြဲမရွိ၊ ၀ီရိယ မရွိ သမာဓိမရွိတာကို ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို...စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနည္းပါးတဲ့သူေတြ အတြက္ကေတာ့ ဘ၀လမ္းခရီးမွာ ၾကံဳေတြ႕သမွ် အေတြ႕အၾကံဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႕ရာ ခက္လွခ်ည့္ရဲ႕လို ထင္ေနအုန္းမွာျဖစ္ပါတယ္။မိမိအလုပ္ကို မိမိျပီးစီးေအာင္ မလုပ္သူေတြထဲမွာ မိမိကိုယ္တိုင္လည္း ပါေနတတ္တယ္ဆိုတာကို သတိထားမိေအာင္လည္း သတိထားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ 

ညခင္း

ရွင္သီ၀လိ မေထရ္

1

အရွင္သီ၀လိမေထရ္ အေၾကာင္း

လာဘ္လာဘ အေပါမ်ားဆံုးေသာ ေထရ္တစ္ပါးျဖစ္၍ အသိတိ မဟာသာ၀ကေခၚ တပည့္ၾကီး အပါး ၈၀တြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ျဖစ္ျပီး လာဘ္ဧတဒဂ္ရွင္ျဖစ္သည္။ ပို၍ထူးျခားသည္က ၇-ႏွစ္သားအရြယ္ သာမေဏငယ္ ဘ၀ကပင္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရရွိေတာ္မူခဲ့ေသာ လာဘ္ရႊင္ တန္ခိုးၾကီး ဧတဒဂၤရ မဟာသာ၀က သာမေဏေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ထူးျဖစ္ေပသည္။

ဒီထက္ပို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းသည္မွာ မယ္ေတာ္၀မ္းတြင္ ၇ႏွစ္လံုးလံုး ပဋိသေႏၶ ဒုကၡခံေနရျပီး ေမြးဖြားလာေသာအခါမွာလည္း မိခင္ေရာ ကေလးငယ္ပါ ၇-ရက္လံုးလံုး မီးဖြားမႈ ေ၀ဒနာ ျပင္းျပစြာခံစားခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ အတိတ္ဘ၀ ၀ဋ္ေၾကြးကို ခႏၶာျဖင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀ အထိေပးဆပ္ရသူသည္။ရွင္သီ၀လိမေထရ္ ၏ ေကာင္းကံမေကာင္းကံေတြကို ၾကည့္ ရေအာင္ ေနာ္...။

ရွင္သီ၀လိမေထရ္ အေလာင္းလ်ာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ကမၻာတစ္သိန္းထက္ ပြင္.ေတာ္မူေသာ ပဒုမတၱရ ဘုရားရွင္လက္ထက္ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႕ျပင္ လာဘ္လာဘ အေပါဆံုး ဧတဒဂ္ရ မေထရ္ကို အားက်ကာ ၇-ရက္လံုးလံုး အလွဴၾကီးျပဳ၍ ဆုေတာင္းခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ဗ်ာဒိတ္ေပးေတာ္မူခဲ့တယ္။

၀ိပႆီဘုရားရွင္ လက္ထက္တြင္ ဆြမ္းေကြၽးရန္ စီစဥ္ေသာ ျပည္သူတို႕သည္ ပစၥည္းအားလံုး၀ယ္ယူရရွိေသာလည္း ပ်ားရည္ ႏွင့္ ႏြားနို႕ခဲရွာမရျဖစ္ေနတယ္။ သီ၀လိ ေလာင္းလ်ာက ေတာရြာမွ ရွာေဖြရရွိေသာ ပ်ားရည္ႏွင့္ ႏြားနို႕ခဲကို ေရာင္းခ်ဖို႕ ယူေဆာင္ လာခဲ့တယ္။ ယခင္က တစ္က်ပ္သာ တန္ေသာ္လည္း ယေန႕မွာမူအလြန္ရခဲ သျဖင့္ တစ္ေထာင္အထိ ေစ်းထက္ေပးၾကတယ္။ သို႕ေသာ္မေရာင္းခ်ပဲ မိမိကိုယ္တိုင္ ရိုေသ ေလးျမတ္စြာ ၀ိပႆီဘုရားရွင္ကို လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ထိုကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀မွာ ေကာလိယ သာကီ၀င္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ သုပၸ၀ါသာ မင္းသမီးထံ မွာ ပဋိသေႏၶတည္ေလသည္။ ပဋိသေႏ ယူခ်ိန္မွစျပီး လာဘ္လာဘ လက္ေဆာင္ မ်ားျပားစြာ ရရွိျပီး ေကာက္စပါးေတြ အထြက္တိုးျပီး ေပးမကုန္ လွဴမခန္းေအာင္ေပါမ်ားခဲ့ပါတယ္။

ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရသည့္ အခ်ိန္မွာ သာမန္လူတို႕ကဲ့သို႕ ဆယ္လအခ်ိန္ အခါမဟုတ္ဘဲ ၇-ႏွစ္္တိုင္တိုင္ ထူးဆန္းစြာ ကိုယ္၀န္လြယ္ရတယ္။ မီးဖြား ေသာအခါ ၇-ရက္လံုးလံုး နာက်င္လ်က္ျပင္းစြာ ဒုကၡေ၀ဒနာကို ခံစားရရွာတယ္။ သီ၀လိမင္းသားငယ္သည္ ပဋိသေႏၶေနရမႈ ဆင္းရဲ ဒုကၡကို လက္ေတြ႕ခံစားရျပီျဖစ္၍ သံေ၀ဂ ရကာ အရွင္သာရိပုတၱထံတြင္ ရွင္ျပဳေလသည္။

ရွင္သာမေဏ၀တ္ရန္ ဆံပယ္စဥ္ တစပဥၥက ကမၼဌာန္းကိုပြားမ်ားေလရာ ပထမ ဆံ၀န္းကို ရိတ္ခ်စဥ္ပင္ ေသာတာပန္ျဖစ္၍ ဆံ၀န္းအားလံုးကို ရိတ္ျပီးခိ်န္တြင္ ရဟႏၱာျဖစ္ေလသည္။

ထိုသို႕ ထူးခ်ြန္ထက္ျမက္ လာဘ္လာဘဧတဒဂ္ ရေသာ ရွင္သီ၀လိ သည္ သံသရာ၀ယ္ က်င္လည္စဥ္ ဘ၀တစ္ခုမွာ မယ္ေတာ္ႏွင့္သားေတာ္တို႕သည္ ဗာရာဏသီမင္း၏ သားေတာ္ႏွင့္မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။  ေကာသလမင္းက စစ္တိုက္အနိုင္ယူကာ ဗာရဏသီမင္းကို သတ္၍ မိဖုရားကိုသိမ္းပိုက္ခဲ့ရာ သားေတာ္မွာေတာ့ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ထိုမွ တဖန္ သားေတာ္သည္ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါစုရံုးျပီး ဗာရဏသီျပည္ကို စစ္တိုက္လာခဲ့တယ္။ စစ္တိုက္လ်င္ ဒုကၡေရာက္ၾကမည္ျဖစ္သျဖင့္ မယ္ေတာ္ မိဖုရားၾကီးက သားေတာ္ကို ျမိဳ႕ကို ၀န္းရံထားရန္ အၾကံေပး၏။ ၇-ႏွစ္ၾကာထြက္ေပါက္မရွိ ပိတ္ဆို႕ထားသျဖင့္ ျပည္သူတို႕သည္ ရန္သူ ေကာကလမင္းၾကီး ဖမ္းဆီးျပီး မင္းသားထံဆက္သၾကေလသည္။ မင္းသားလည္း ဗာရာဏသီမင္းျဖစ္လာသည္။

ထိုမေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ သားေတာ္ႏွင့္မယ္ေတာ္ တို႕သည္ ေနာက္ဆံုး ဘ၀၀ယ္ ၇ -ႏွစ္ၾကာ ကိုယ္၀န္ ဒုကၡ ခံစားရျပီး ၾကီးစြာ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရေလတယ္။ ၀ဋ္မွာ အျမဲ ငရဲမွာအပ စကားအရ ရဟႏၱာတို႕သည္ ငရဲကို ပယ္နိုင္ေသာလည္း သံသရာ၀ဋ္ေၾကြးကို  ေနာက္ဆံုးဘ၀မွာ အကုန္ရွင္းကာ  တုန္႕လွည့္ေပးဆပ္ၾကရေလသည္။ အကုသိုလ္ကံကား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသေလာက္၊ ကုသိုလ္ကံကာ အားက်ဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။

ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ကံ၏ အေမြခံ

1


ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ကာလတုန္းက သာ၀တၱိျပည္မွာ မဟာကာလဆိုတဲ့ ေသာတာပန္ ဥပါသကာ တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ဥပါသကာဟာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ ဥပုသ္ေစာင့္ ညအိပ္ျပီး တရားနာေနရာက နံနက္ေစာေစာထျပီး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတိုက္ အ၀က ေရကန္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူခိုးလိုက္ဖမ္းၾကတဲ့ လူတစ္စုက မဟာကာလ ရဲ႕ အနီးမွာ သူခိုးက ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ခိုးရာပါ ပစၥည္းႏွင့္တကြ ေတြ႕ရတဲ့ အတြက္ သူ႕ကို သူခိုးထင္မွတ္ျပီး ၀ိုင္းရိုက္ၾကလို႕ မဟာကာလ ဥပါသကာဟာ ေသဆံုးသြားရရွာပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မဟာကာဟာ ဥပုသ္ေစာင့္ျပီး ေက်ာင္းမွာဘဲညအိပ္ တရားနာေနတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း စင္စစ္ျဖစ္ပါလ်က္ သူခိုးလို႕ အစြဲခံရ ျပီး အသတ္ခံရတာဟာ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့အေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားကို ေလ်ာက္ၾကပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ပစၥဳပၸန္ အေျခအေနအရ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ္လဲ သူ၏ ေရွးကံအရဆိုလ်င္ေတာ့ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အေၾကာင္း မိန္႕ေတာ္မူပါတယ္။

သင့္ေလ်ာ္ပံုကေတာ့ ဒီလိုတဲ့၊

မဟာကာလဟာ တစ္ခုေသာ ဘ၀တုန္းက လမ္းဓားျပေတြေပါမ်ားတဲ့ ေတာတစ္ခု၏ အ၀မွာ ေတာစခန္းေစာင့္ အရာရွိျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေတာစခန္း ျဖတ္သန္းသြားလိုတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို တဖက္မွ တဖက္အေရာက္ ေဘးရန္ ကင္းေအာင္ သူက ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ပို႕ေဆာင္ေပးရတယ္။ တစ္ေန႕ေသာအခါမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ရုပ္ရည္အဆင္းလွပတဲ့ ဇနီးနဲ႕တကြ လွည္းယာဥ္ကေလးစီးျပီး အဲဒီေတာ့ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္။ ေတာစခန္းေစာင့္က အဲဒီလူရဲ႕ ဇနီးေခ်ာကေလးကို လိုခ်င္တာနဲ႕ သူ႕အိမ္မွာ တညအိပ္ေစျပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ရက္ ခရီးထြက္တဲ့အခါမွာ ပတၱျမားေပ်ာက္တယ္၊ မသကၤာဘူး ဆိုျပီး အဲဒီလွည္းကို ရွာေဖြစစ္ေဆးတယ္။ ေစာေစာက သူ႕ဟာသူထည့္ထားတဲ့ ပတၱျမားကို ေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ သူက အဲဒီခရီးသည္ကို ပတၱျမားသူခိုးလို႕ စြဲခ်က္တင္ျပီး သတ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီ မေကာင္းမႈကံေၾကာင့္ မဟာကာလ အေလာင္း ေတာစခန္းေစာင့္ဟာ အဲဒီဘ၀က ေသတဲ့အခါ အ၀ီစိငရဲမွာ က်ေရာက္ျပီး ရွည္ျမင့္စြာေသာ ကာလပတ္လံုး ငရဲဒုကၡေတြကို အၾကီးအက်ယ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ငရဲမွ လြတ္ျပန္ေတာ့လဲ အဲဒီ ကံၾကြင္းေၾကာင့္ ဘ၀ တစ္ရာတိုင္တိုင္ ဒီပံုဒီနည္းျဖင့္ သူခိုးလို႕ အစြဲခံရျပီး အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးဘ၀က ရက္ရက္စက္စက္ျပဳခဲ့တဲ့ သူ႕မေကာင္းမႈကံအရ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူခိုးထင္ျပီး မဟာကာလ အသတ္ခံရတာဟာ သင့္ေလ်ာ္ထိုက္တန္လွပါတယ္လို႕ ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္းလင္းေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။

အျပစ္မရွိဘဲ ခံရတယ္လို႕ ထင္ရသူအတြက္ သူကံနဲ႕သူဘဲလို႕ ႏွလံုးသြင္းသင့္တယ္လို႕ သက္ေသ သာဓက တစ္ခုပါပဲ၊

ေနာက္ျပီး အားလံုး ကံတရားအတိုင္းဘဲလို႕ ႏွလံုးသြင္းေနတဲ့အတြက္ မရနိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ ျခင္းလဲ ကင္းမယ္။ အဆင္မေျပတာရွိရင္လဲ ကံတရားအတိုင္း ဘဲလို ဆင္ျခင္ျပီး စိတ္သက္သာရမယ္။ ေနာက္ျပီး နတ္သိၾကား၊ ဘိုးေတာ္မယ္ေတာ္၊ ဂိုဏ္းဆရာ စေသာ သူတစ္ပါးကို အားမကိုးဘဲ ၾကီးပြားခ်မ္းသာရန္ နည္းလမ္းမွန္ျဖစ္တဲ့ အလုပ္အကိုင္ကိုသာ အားကိုးျပီးေတာ့လဲ လုပ္ကိုင္မယ္၊ ဒီလို လုပ္ကိုင္တဲ့အတြက္ မ်က္ေမွာက္မွာလဲ စီးပြားဥစၥာေတြကို ရသြားနိုင္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက အဘိဏွသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ကိုယ္ကိုယ္ကိုလဲ ဒီနည္းအတိုင္း ဆင္ျခင္ဖို႕ ညြန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ငါ့မွာ ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွိတယ္၊ ကံ၏ အေမြခံျဖစ္တယ္၊ ကံသာလ်င္ ခ်မ္းသာဖို႕ ဆင္းရဲဖို႕ အေၾကာင္းရွိတယ္၊ ကံသာလွ်င္ ေဆြမ်ိဳးအစစ္ရွိတယ္၊ ကံသာလွ်င္ အားကိုးရာရွိတယ္၊ ေကာင္းမႈကံကို ျပဳလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳး အေမြကိုခံစံရမယ္၊ မေကာင္းမႈကံကိုျပဳလွ်င္ မေကာင္းက်ိဳး အေမြဆိုးကို ခံစားရမယ္လို႕ အဖန္တလဲလဲ ဆင္ျခင္ပါတဲ့။


ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

တရားေတာ္မ်ား

0


 မဂၤလာတိုက္ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမဂၤလ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ား
Download 

 ၁။ ႀကီးျမတ္သူ (၅၊၁၁၊၂၀၁၀-စင္ကာပူ)

၂။ ေစာင့္ထိန္းသူ (၆၊၁၁၊၂၀၁၀-စကၤာပူ)


ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ျပဳလုပ္ဆဲ ေစတနာ ၊ ျပီးတာကံဟုမွတ္

0

ျပဳလုပ္ဆဲ ေစတနာ ျပီးတာကံဟုမွတ္
(ေယာဆ၇ာေတာ္)

လူေတြဟာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေစတနာနဲ႕လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ စိတ္ရင္းမေကာင္းတဲ့သူဟာ သူ႕စိတ္ဆိုးကေစ့ေဆာ္တဲ့အတိုင္း ေစတနာဆိုးနဲ႕လုပ္ပါတယ္။ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းျပီး ကံကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည့္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေစတနာေကာင္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။

ကိုယ့္ေစတနာကိုယ္အက်ိဳးေပးတယ္ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ေစတနာဆိုးနဲ႕ လုပ္လိုက္လို႕ အလုပ္တစ္ခုျပီးေျမာက္သြားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူအတြက္ ကံဆိုးတစ္ခုရသြားတာပါပဲ။ မေကာင္းက်ိဳးေပးနိုင္တဲ့ကံကို ရသြားတာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ စိတ္ရင္းေကာင္းတဲ့သူ အလုပ္တစ္ခုျပီေျမာက္သြားတဲ့အခါမွာ ကံေကာင္းတစ္ခုျပီးေျမာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီကံက အက်ိဳးေပးေကာင္းေတြ ေပးေတာ့မွာပါပဲ။

ဘ၀မွာ ကံဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေတြ႕တတ္ၾကပါတယ္။ ကံဆိုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိကိုယ္ကို မေဆာက္တည္နိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ အမွားပိုလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အသိဥာဏ္နဲ႕မယွဥ္နိုင္ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ သူကံဆိုးတာဟာ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္ ဆိုျပိီးသူတစ္ပါးကို အျပစ္ပံုခ်တတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူတစ္ပါးက မိမိကို မေကာင္းၾကံတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မိမိဘက္က ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိေနလို႕ပါပဲ။ အဲဒီလို႕ မေတြးနိုင္ပဲ သူတစ္ပါးရဲ႕အျပစ္ကိုသာ ၾကည့္ျပီးလက္တုံ႕ျပန္မယ္ဆိုရင္ အမွားတစ္ခုထပ္တိုးျပီး ကံဆိုးသံသရာက ရွည္ေနေတာ့မွာပါ။

မိမိရဲ႕ ကံအဆိုးေတြ ပိုမိုဆိုးမသြားေအာင္ ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာသံုးပါရဲ႕ အဆံုးအမနဲ႕အညီ ေနထိုင္မယ္လို႕ စိတ္ကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ထားကာ ေစတနာမွန္နဲ႕ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ကံဆိုးအက်ိဳးေပးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္မွ မိမိကိုယ္ကို ေဆာက္တည္ျပီးကံဆိုးေတြ သိပ္မျပင္းထန္ေအာင္ ၾကိဳးစားနိုင္ေသးတယ္ဆုိရင္ ကံေကာင္းတဲ့သူမ်ားလည္း ကံပိုျပီး ေကာင္းလာေအာင္ၾကိဳးစားဖို႔သင့္ပါတယ္။

လာဇာေဒ၀ဓီတာ ေပါက္ေပါက္နတ္သမီးကေလး ဆိုတဲ့ နတ္သမီးကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္း ကိုၾကည့္ရေအာင္...

သူဟာမူလက အလြန္ဆင္းရဲတဲ့ လယ္သူမကေလးျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္မဟာကႆပ ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးဟာ နိေရာဓ သမာပတ္က ထေတာ္မူတဲ့အခါ ခ်ီးျမွင့္သင့္တဲ့သူကို ဆင္ျခင္ျပီး အဲဒီသူဆင္းရဲမကေလးထံက ေပါက္ေပါက္မ်ားကို အလွဴခံခဲ့ပါတယ္။ ေပါက္ေပါက္မ်ားကိုလွဴျပီး ဒါနအေပၚမွာ ပီတိျဖစ္ျပိး အိမ္ကိုအျပန္ လမ္းမွာ ေျမြကိုက္ျပိီးသူဆင္းရဲမကေလး ေသရွာပါတယ္။ ေသလွ်င္ေသခ်င္း သူ႕ကုသိုလ္အဟုန္ေၾကာင့္ နတ္သမီးျဖစ္သြားပါတယ္။

လာဇာေဒ၀ဓီတာ အမည္နဲ႕ နတ္သမီးျဖစ္လာတဲ့ သူဆငး္ရဲမကေလးက သူအျဖစ္ကို သူခ်က္ခ်င္းဆင္ျခင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕အေလာင္းဟာ လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚမွာပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ နတ္သမီးကေလးက သူ႕ကုသိုလ္ဟာ အလြန္နည္းပါးပါကလား၊ နတ္သမီးဘ၀မ်ာ ေမ့ေလ်ာ့ ခံစားေနခဲ့ရင္ တစ္ေန႕မွာ ကုသိုလ္ကံအဟုန္ ကုန္သြားလိမ့္မယ္။ ကုသိုလ္အမႈမ်ားကို ထပ္ျပဳဦးမွ ေတာ္မယ္ဆိုျပီး ကုသိုလ္အမႈမ်ား ထပ္ျပီးျပဳတဲ့အတြက္ ေသာတာပန္တည္သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအျဖစ္ကေလးဟာ ကံေကာင္းေနတဲ့သူမ်ား သတိထားဖို႕သင့္တဲ့အခ်က္ပါ။ ကုသိုလ္ကံေကာင္းဆိုတာ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းနဲ႕တူပါတယ္။ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းကို လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ရထားတဲ့ သူမ်ားက ပိုျပီးသတိထားရပါမယ္။ ကုသိုလ္မ်ိဳးေစ့ေကာင္းပါလ်က္နဲ႕ ေကာင္းစြာစိုက္ပ်ိဳးျခင္း မရွိခဲ့ရင္ မ်ိဳးေစ့ သုဥ္းသြားနိုင္ပါတယ္။ အဲသည္လိုပါပဲ၊ မိမိရဲ႕အတိတ္ကံက ေကာင္းေနရံုသာမက အခုအခ်ိန္မွာလည္း ေကာင္းတဲ့အမႈမ်ားကိုလုပ္ျပီး ေကာင္းမႈဆက္ေနတဲ့သူျဖစ္ခဲ့ရင္ ကံအက်ိဳးေပးပံုက ရွင္သန္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။


ညခင္း

တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ျပဳျပင္ လိုစိတ္

4

တခါတြင္...ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ ျမင္းဆရာတစ္ဦးအား ျမင္းရုိင္းကို အဘယ္သို႕ဆံုးမသနည္းဟု ေမးေတာ္မူေလသည္။ ျမင္းဆရာက ကြၽႏု္ပ္သည္ အႏုနည္းအားျဖင့္လည္း ဆံုးမပါ၏။ အၾကမ္းအားျဖင့္လည္း ဆံုးမပါ၏... ဟုေလ်ာက္ထား၏ ။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက အကယ္၍ သင့္ျမင္းရိုင္းသည္ အႏုအားျဖင့္လည္း အဆံုးအမ မခံ၊ အၾကမ္းအားျဖင့္လည္း အဆံုးအမ မခံ၊ အႏုအၾကမ္း အားျဖင့္လည္း အဆံုးအမ မခံလွ်င္ ထိုျမင္းရိုင္းကို အဘယ္သို႕ျပဳသနည္းဟု ေမးေလသည္။

ထိုအခါျမင္းဆရာက.....ကြၽန္ပ္၏ျမင္းရိုင္းသည္အကယ္၍အနုအားျဖင့္အဆံုးအမ မခံ၊ အၾကမ္းအားျဖင့္လည္း အဆံုးအမ မခံ ၊ အႏုအၾကမ္းအားျဖင့္လည္း အဆံုးအမ မခံလွ်င္ ထိုျမင္းရိုင္းကို သတ္ပစ္ပါသည္။ ထိုသိုသတ္ပစ္ျခင္းသည္ ကြၽႏု္ပ္၏ဆရာ အမ်ိဳးအႏြယ္ အား၊ ဂုဏ္ေက်းဇူးမဲ့ မျဖစ္ေစ လို ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႕ေျဖၾကားခဲ့ပါတယ္။

အရွင္ဘုရားသည္ လည္း ဆံုးမထိုက္သူကို ဆံုးမတတ္သည့္ အတုမဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္ဟုဆိုပါသည္။ အရွင္ဘုရားသည္ အဘယ္သို႕ ဆံုးမေတာ္မူပါသနည္းဟု ေမးရာ ...

ဗုဒၶက မိမိသည္လည္း ဆံုးမထိုက္ေသာသူကို အႏုအားျဖင့္လည္းဆံုးမေၾကာင္း၊ အၾကမ္းအားျဖင့္လည္း ဆံုးမေၾကာင္း၊ အႏုအၾကမ္းအားျဖင့္လည္း ဆံုးမေၾကာင္း ထိုနည္းတို႕ႏွင့္မွ ဆံုးမ၍မရေသာ သူကိုမွ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ရေၾကာင္း။ ထိုသို႕ လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္ရျခင္းသည္ မည္သည္နည္းႏွင့္မွ် ဆံုးမ၍မရေသာ ျမင္းရိုင္းကို သတ္ပစ္ျခင္းႏွင့္သေဘာတူေၾကာင္း ျပန္ေျပာေလသည္။ အထက္ပါ ဗုဒၶ၏ စကားအတိုင္း ကြၽနု္ပ္တို႕သည္ ကိုယ္က်င့္သီလ အရာ၊ ပညာအရာ၊ အက်င့္စရိုက္ အရာတို႕၌ စံျပဳေလာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ ဆံုးမၾသ၀ါဒတို႕ကို မည္မွ်ပင္ရေစကာမူ၊ မိမိတို႕ကိုယ္တိုင္က ျပဳျပင္ လိုစိတ္ အနည္းအက်ဥ္းမွ်မရွိပါက လ်စ္လ်ဴရႈခံရသူမ်ားအျဖစ္သို႕ ေရာက္ဖို႕သာရွိမည္ ျဖစ္ေလသည္။


ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

စဥ္းစားဆင္ျခင္

3

အျပဳအမႈတစ္ခုကို ေကာင္းမြန္ မွန္ကန္စြာ ျပဳလုပ္နိုင္ရန္ အတြက္ အေျခအေန အျခင္းအရာတို႕ကို ယထာဘူတက်က်ခြဲျခား ရႈျမင္နိုင္မႈသည္ မ်ားစြာလိုအပ္ပါသည္။ အေျခအေန အျခင္းအရာတို႕ကို ယထာဘူတက်က် ခြဲျခားရႈျမင္ ဆင္ျခင္နိုင္စြမ္း မရွိပါက ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ ႏွႈတ္ႏွင့္ဆိုင္ရာ အျပဳအမႈ၊ ကိုယ္ႏွင့္ဆိုင္ရာ အျပဳအမူတို႕ကို ျပဳမႈ လုပ္ေဆာင္နိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ဤအခ်က္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေအာက္ပါ အေတြ႕အၾကံဳ တစ္ခုကို ျပန္၍ေျပာျပခဲ့သည္။
ရြာတစ္ရြာသို႕ေရာက္ခိုက္ ထိုရြာမွ လယ္သမားၾကီးတစ္ဦး ဦးေခါင္းကြဲ ေသဆံုးေနသည့္အျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳရေလသည္။ ေသဆံုးေသာ လက္သမားၾကီး မေသဆံုးမီ အခ်ိန္ပိုင္းက လက္သမားအလုပ္ကို လုပ္ေနခိုက္ မိမိ၏နဖူးတြင္ မွက္တစ္ေကာင္လာ၍ ကိုက္ေလသည္။ မွက္ကိုေမာင္းရန္ လက္မအားသည္ႏွင့္ အနီးရွိ သားျဖစ္သူအား မွက္ကို ေမာင္းႏွင္ေပးရန္ေျပာ၏။ ထိုအခါသားျဖစ္သူက မိမိဖခင္အား ကိုက္ရေကာင္းလားဆိုကာ လက္မွ ပုဆိန္ျဖင့္ ဖခင္နဖူး မွာကိုက္ေနေသာ မွက္ကို ထုရိုက္လိုက္၏။ မေျမာ္ျမင္ မဆင္ျခင္ပဲ ျပဳလုပ္လိုက္ေသာ ဤအျပဳအမႈေၾကာင့္ ဖခင္လက္သမားၾကီးမွာ ဦးေခါင္းကြဲ၍ ေနရာတြင္ပင္ ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
အေျခအေနကို သံုးသပ္ဆင္ျခင္၍ သင့္မသင့္ ခြဲျခား သိျမင္မႈ မရွိပဲ ျပဳမႈေသာ အလုပ္တစ္ခု၊ အျပဳအမႈတစ္ခုသည္ အက်ိဳးမဲ့ကိုသာ ေဆာင္တတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုျဖင့္ ထပ္မံ ေဟာျပေတာ္မႈခဲ့ပါတယ္။
ဥယ်ာဥ္မႈးတစ္ဦးသည္ နကၡတ္ပြဲသဘင္သို႕ သြားလိုေသာေၾကာင့္ မိမိမရွိခိုက္ သစ္ပင္ ပန္းပင္တို႕ကို ေရေလာင္ေပးရန္ ေမ်ာက္တို႕အနက္မွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္ေမ်ာက္ကို မွာၾကားခဲ့သည္။ ဥယ်ာဥ္မႈး ထြက္သြားေသာအခါ ေမ်ာက္အၾကီးအမႈးသည္ လက္ေအာက္ငယ္သား ေမ်ာက္တို႕အား စုေ၀း၍- သစ္ပင္ပန္းပင္တို႕ကို ပထမဦးစြာ ႏုတ္ၾကည့္ရမည္။ ထိုသို႕ ႏုတ္ၾကည့္ေသာအခါ အျမစ္တိုေသာ အပင္ျဖစ္ပါက ေရနည္းနည္းေလာင္း၍ အျမစ္ရွည္ေသာအပင္ျဖစ္ပါက ေရမ်ားမ်ားေလာင္းရမည္ဟု ညြန္႕ၾကားလိုက္သည္။
အခ်ိဳ႕ေသာ အျမစ္တိုသည့္အပင္သည္ ေရမ်ားမ်ားေလာင္ဖို႕လိုေၾကာင္း၊ ထိုသို႕ေရမ်ားမ်ားေလာင္းေပးပါမွ ရွင္သန္နိုင္ေၾကာင္းကို ၄င္း၊ အခ်ိဳ႕ေသာ အျမစ္ရွည္ပင္မ်ားသည္ ေရမ်ားမ်ားေလာင္းရန္မလိုေၾကာင္း၊ ေရမ်ားမ်ား မရေသာ္လည္း ရွင္သန္နိုင္ေၾကာင္းကို ၄င္း အၾကီးအမႈးေမ်ာက္မသိရွာေခ်။
ေမ်ာက္တို႕သည္လည္း ညႊန္႕ၾကားခ်က္အတိုင္း ဥယ်ာဥ္ရွိ သစ္ပင္ပန္းပင္တို႕ကို နုတ္၍အျမစ္ရွည္ မရွည္ကိုစစ္ေဆးၾကည့္ျပီး အျမစ္တိုက ေရနည္းနည္းေလာင္းျပီး အျမစ္ရွည္ပင္မ်ားကို ေရမ်ားမ်ား ေလာင္းၾကကုန္၏။ ထိုနည္းျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ရစရာမရွိေအာင္ပ်က္စီးသြားေလေတာ့သည္။
ေမ်ာက္တို႕၏ ျပဳမႈလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရစရာမရွိေအာင္ပ်က္စီးေနေသာ ဥယ်ာဥ္ၾကီးကို သာဓကျပ၍ အသိဆင္ျခင္ဥာဏ္ ကင္းမဲ့မႈ၏ အျပစ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး အက်ိဳးရွိသည္မရွိသည္၌ မလိမၼာေသာ သူမိုက္သည္ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေသာ္လည္း အက်ိဳးစီးပြား မျဖစ္ထြန္းနိုင္၊
ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးျခင္းသာျဖစ္ရသည္။
ပညာရွိတို႕သည္ အက်ိဳးရွိမရွိကို ခြဲျခား ရႈျမင္ျခင္းဟူေသာ အားရွိကုန္၏။ ေၾကးမံုမွန္သည္ ၾကည့္ရႈဆင္ျခင္ျခင္း အက်ိဳးရွိ၏။ ထိုအတူ ဆင္ျခင္၍ ကိုယ္ျဖင့္ျပဳအပ္၏၊ ဆင္ျခင္၍ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာဆိုအပ္၏။ ဆင္ျခင္၍ စိတ္ျဖင့္ၾကံစည္အပ္၏။ထိုသို႕ခြဲျခားရႈျမင္နိုင္မႈ၊ ဆင္ျခင္နိုင္မႈတို႕ ရွိမွသာ အက်ိဳးတရားမွန္ကန္ ေကာင္းမြန္မႈတို႕ရလာနိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာၾကာေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
....အရာဌာန အခ်ိန္ကာလကို စဥ္းစား ႏႈိင္းခ်ိန္ကာ အားထုတ္ျပဳလုပ္ရာ၏.....
ညခင္း
ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာေအးခ်မ္းၾကပါေစ။

ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမဂၤလ တရားေတာ္မ်ား

2



 မဂၤလာတိုက္ဆရာေတာ္ ဥဴးသုမဂၤလ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ တရားေတာ္မ်ား

Download 
၁။ ေသာဏာေထရီ                   က်ပ္ျပင္    (၂.၅.၂၀၁၀)
၂။ သကုလာေထရီ                    ေရနံ႔သာ   (၆.၅.၂၀၁၀) 
၃။ ဘဒၵကာပိလာနီေထရီ(၁)     ေမာ္လျမိဳင္   (၁၀.၅.၂၀၁၀)
၄။ ဘဒၵကာပိလာနီေထရီ(၂)     ေမာ္လျမိဳင္   (၁၁.၅.၂၀၁၀)
၅။ ဘဒၵကာပိလာနီေထရီ(၃)     ေမာ္လျမိဳင္   (၁၂.၅.၂၀၁၀)
၆။ ယေသာဓရာေထရီ(၁)         ျမ၀တီ         (၁၄.၅.၂၀၁၀)
၇။ ယေသာဓရာေထရီ (၂)        ျမ၀တီ         (၁၅.၅.၂၀၁၀)
၈။ သိဂၤါလမာတုေထရီ             ျမ၀တီ         (၁၆.၅.၂၀၁၀)
၉။ ေျမခံေကာင္းမွ                  မဲေဆာက္    (၁၅.၅.၂၀၁၀)
၁၀။ ဘာရျပီးျပီလဲ                  မဲေဆာက္    (၁၆.၅.၂၀၁၀)


လက္ဆင့္ကမ္း ဓမၼဒါနမ်ား ျပဳလုပ္နိုင္ပါသည္။

တိုက္ရိုက္နာယူရန္။








ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

အေႏွာင္ထူေလ ေလာင္ဆူေလ

0

အေႏွာင္ထူေလ ေလာင္ဆူေလ
အသြင္သ႑န္အရ
 လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ကို
ကိုင္းေတာမွာ ေဆာက္တဲ့အိမ္၊
ရဟန္းဘ၀၊ သီလရွင္ဘ၀ကို
ေသာင္ျပင္မွာ ေဆာက္တဲ့အိမ္
လို႕ဆိုရေပမယ့္
အႏွစ္သာရအရကေတာ့
 လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ပဲျဖစ္ျဖစ္
သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕
မ်ားတဲ့စိတ္ဟာ
ကိုင္းေတာအိမ္ျဖစ္ျပီး
သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕
ကင္းတဲ့စိတ္ဟာ
ေသာင္ျပင္အိမ္ျဖစ္ပါတယ္။
 လူျဖစ္ေပမယ့္ ေသာင္ျပင္မွာ
 ေရာက္ေနနိုင္သလို
ရွင္ျဖစ္ေပမယ့္လည္းကိုင္းေတာ မွာ
 ေရာက္ေနနိုင္ပါတယ္။
ကိုင္းေတာအိမ္သမားက
အပူဓာတ္ကူးလြယ္ပါတယ္။
ေသာင္ျပင္အိမ္သမားက
 အပူဓာတ္ကင္းေ၀းပါတယ္။

 အရွင္ဆႏၵာဓိက (စိတ္အားျဖည့္ဓမၼပန္းပြင့္)

မုဒိတာ

2

 ျဗဟၼစိုရ္တရား ဆိုသည္မွာ ေမတၱာ ကရုဏာ မုဒိတာ ဥပကၡာ ဆိုတဲ့ ဒီတရားေလးပါးပါဘဲ။ ျမတ္ေသာ အက်င့္ ျမတ္ေသာေနထိုင္ေရးတရားလို႕ ဆိုလိုပါတယ္။

ဒီ၄ပါးထဲက မုဒိတာ ဆိုတာ ကိုယ့္အထက္ကလူေတြ ကိုယ္ထက္ျပည့္စံုတဲ့  ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြကို ခ်မ္းသာျမဲ ခ်မ္းသာၾကပါေစ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႕ ႏွလံုးသြင္းနို္င္တဲ့ သေဘာကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ထက္သာ မနာလို ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္း အမ်ားအားျဖင့္ သတၱ၀ါေတြ မွာကိုယ့္ထက္ သာတာကိုျမင္ရ ၾကားရ သိရယင္ မ်က္မုန္း က်ိဳးမႈ မနာလိုမႈေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ မနာလိုမႈဟာ မုဒိတာရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္ ရန္သူပါဘဲ။ အကုသိုလ္ပြားတဲ့သေဘာပါ။ သူက မ်က္ေမွာက္ဘ၀မွာလဲ မေကာင္းက်ိဳးေတြ ကိုေပးတတ္တယ္။ ေနာင္တမလြန္မွာလဲ အပါယ္ဆင္းရဲ သံသရာဆင္းရဲေတြ ေပးတယ္ဆိုတာ ဒီ ဥပမာေလးမ်ားက သက္ေသျပေနပါတယ္။

ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ ကာလက ေကာသမၺီျပည္မွာ ေဃာသက ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဒကာ သူေ႒းတစ္ဦး ရွိခဲ့တယ္။ ငယ္စဥ္တုန္းက သူကိုေမြးတဲ့ သူေ႒းၾကီးက သားရင္းကေလးရလာတဲ့အခါ ေဃာသကသူငယ္ကို မလိုလားတာနဲ႕ ၆ၾကိမ္တိုင္တိုင္ ေသရာေသေၾကာင္းၾကံစည္ျပဳလုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဆိုတာ လိုပဲ သူ႕မွာ ေသဖို႕ရာ ကံက မပါတဲ့အတြက္ ေသေဘးမွ လြတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၆ၾကိမ္ ထဲမွာ တစ္ၾကိမ္ကေတာ့ အိုးဖုတ္တဲ့ ဖိုၾကီးထဲမွာထည့္ျပီး မီးဖုတ္လိုက္ဖို႕ အိုးထိန္းသည္ထံ ေဃာသကသူငယ္ကို ေစလြတ္လိုက္တယ္။ လမ္းခုလပ္မွာ သူေ႒ၾကီးရဲ႕သားအရင္းက ခုံညင္းထိုးကစားေပးဖို႕ ေတာင္းပန္တယ္။ ဖခင္က အိုးထိန္းသည္ထံ ေစလႊတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ အဲဒီ သူေ႒းသား အရင္းက ခံုညင္းသာ နိုင္ေအာင္ ထိုးရစ္ပါ။ သူသြားေပးပါမယ္ဆိုျပီး အိုးထိန္းသည္ထံသြားတယ္။ အိုးထိန္းသည္ကလဲ အဲဒီ သူငယ္ဟာ ေဃာသက ဘဲထင္ျပီး သူေ႒းၾကီး ရဲ႕အမိန္႕အတိုင္း အိုးဖိုထဲထည့္ျပီး မီးဖုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို သူေ႒းၾကီး သိရတဲ့အခါ အလြန္အကဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ရရွာတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ပူပန္ျပီး ေရာဂါေ၀ဒနာ အၾကီးအက်ယ္စြဲကပ္ခံရတယ္။ အဲဒီ ေရာဂါနဲ႕ဘဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသသြားရရွာတယ္။ ဒါလဲ မနာလိုမႈရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဘဲ။

ဒါေၾကာင့္ သူမ်ား မနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ လို႕ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတယ္။

တစ္ခါက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ခုမွာ ဖိုးသူေတာ္ တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ အဲဒီ ဖိုးသူေတာ္က သူမ်ား မနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ ဆိုတဲ့ ဒီစကားပံုကေလးကို မၾကာခဏ ရြတ္ဆိုျပီး တရားႏွလံုးသြင္းေနသတဲ့ အဲဒီ ေက်ာင္းမွာ ကိုးကြယ္ျပီး သြားလာ၀င္ထြက္ေနတဲ့ ဒကာမၾကီး တစ္ေယာက္ ဖိုးသူေတာ္ရြတ္ဆိုေနတဲ့ စကားကို ခဏ ခဏၾကားရေတာ့ သူ႕ေစာင္းျပီးရြတ္ဆို ေနတယ္လို႕ ထင္ျပီး ဖိုးသူေတာ္အေပၚ ရန္ျငိဳးဖြဲ႕သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ဒီ ဒကာမၾကီးက မုန္႕ထဲမွာ အဆိပ္ထည့္ျပီး ဖိုးသူေတာ္ကို လႈသတဲ့ ဖိုးသူေတာ္က လဲ မရစဖူး အထူးရတဲ့ မုန္႕ဘဲလို႕ အေလးအျမတ္ျပဳျပီး ဘုရားမွာ ဆြမ္းေတာ္ကပ္လိုက္သတဲ့၊ မုန္႕လႈတဲ့ ဒကာမၾကီးရဲ႕ သားကလဲ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႕ ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီ ေက်ာင္းသားက ဆြမ္းေတာ္ကပ္ထားတဲ့  အဲဒီမုန္႕ကို ေကာက္ျပီး စားမိလို႕ အဆိပ္သင့္ျပီး ေသရွာသတဲ့။ ဒီေတာ့ မုန္႕လွဴတဲ့ ဒကာမၾကီးက ဖိုးသူေတာ္မေသဘဲ သူ႕သား ေသေနတာကိုေတြ႕ရတဲ့ အတြက္ (သူမ်ား မနာလို ကိုယ္အက်ိဳးမရွိ) ဆိုတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ ကမၼ႒ာန္း ကိုသေဘာေပါက္ျပီး ဦးသူေတာ္ ကမၼ႒ာန္း ငါ့ကိုရမ္း ျဖန္းျဖန္းကြဲေလျပီ လို႕ ျမည္တမ္းကိုေၾကြးရွာသတဲ့။

ယခုေျပာခဲ့တာေတြဟာ မုဒိတာကိုပြားေစမည့္ ပုဂၢိဳလ္မွာ မုဒိတာရဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ရန္သူျဖစ္တဲ့ ဣႆာဆိုတဲ့ မနာလိုမႈကို အျပစ္ျမင္ျပီး မုဒိတာကို ပြားေစနိုင္ဖို႕ သာဓကေတြျဖစ္ပါတယ္။

ညခင္း 
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (နိဂံုး)

0

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (နိဂံုး)


အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၄)

အရွင္ကုမာရကႆပက ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ထပ္မံေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထိုဥပမာသည္ ယေန႔ေခတ္ကာလ အမ်ားသိဥပမာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

“တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စီးပြားရွာထြက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ေတြကို ေတြ႕လို႔ တစ္ထုပ္စီ ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ဦးက “သူငယ္ခ်င္း ဒီမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို ေတြ႕ေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို သယ္သြားၾကရေအာင္”လို႔ ေျပာတယ္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းက “ဒီပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို အေ၀းၾကီးကတည္းက သယ္လာရတာ၊ လႊင့္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာၾကီး”လို႔ဆိုကာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ထမ္းခဲ့ေလတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ေတြ႕ျပန္တယ္။ တစ္ဦးက ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ကို ထားခဲ့ၿပီး ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ယူတယ္။ တစ္ဦးက မူလပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ဆက္လက္သယ္ခဲ့တယ္။ အစဥ္အတိုင္း ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္၊ ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္အ၀တ္ထုပ္၊ ၀ါဂြမ္း၊ ၀ါခ်ည္၊ ၀ါခ်ည္အ၀တ္၊ သံ၊ ခဲပုပ္၊ ဘင္၊ ေငြ၊ ေရႊ…တို႔ကို ေတြ႕ခဲ့ရာ တစ္ဦးက တန္ဖိုးနည္းရာကို စြန္႔ပစ္ၿပီး တန္းဖိုးၾကီးရာကို ယူခဲ့တယ္။ အျခားတစ္ဦးက မူလတန္ဖိုးနည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးသာ သိမ္းပိုက္လာခဲ့တယ္။ ဉာဏ္ပညာရွိတဲ့၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့ သူကေတာ့ အေဟာင္းၾကီးကို အျမတ္တႏိုး မထားေတာ့ဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့အရာကို ေတြ႕ရင္ စြန္႔ပစ္ႏိုင္တယ္။ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အသစ္ကို ေတြ႕ေနတာေတာင္ အေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ၾကဘူး။

ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ သူလိုပဲ။ အခု ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အရာေတြျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားဓမၼအယူအဆေတြကို ေတြ႕လာရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သင္က သင့္ရဲ႕ အယူ၀ါဒအေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အသိတရားရွိလာပါေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး၊ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး ၀န္ခံၿပီ
ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ ရယ္ရခက္ခက္၊ ငိုရခက္ခက္ စကားကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာလိုက္ပံုၾကပံုက
“အရွင္ကုမာရကႆပ… ေရွ႕မွာ သင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ ဥပမာေတြကို ၾကားရကတည္းက အရွင္ေျပာတာေတြကို သေဘာက်ေနတာ”ဟူ၍။

ထိုအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက
“ေအာ္… ဒါနဲ႔မ်ား စကားေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာေနရသလား၊ ေစာေစာကတည္းက အယူ၀ါဒေဟာင္းကို စြန္႔လိုက္ပါၿပီ၊ အရွင္အယူအဆေတြကို လက္ခံလိုက္ပါၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါလား (အခုေတာ့ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေညာင္းကုန္ၾကၿပီ…း) း) း)”ဟု အားမလိုအားမရ ဆိုလိုက္သည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက
“ကၽြႏ္ုပ္က ေစာေစာစီးစီး အရွင္ေျပာတာကို လက္ခံလိုက္ရင္ အရွင့္ဆီက အခုလို ထူးထူးဆန္းဆန္း တရားစကားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကားရေတာ့မလဲ၊ အရွင့္အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ကန္႔လန္႔တိုက္ေနတာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား တုန္႔ျပန္မလဲလို႔ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ေပေတၿပီး ျငင္းေနရတာပါ (သူေျပာလိုက္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား၊ ၿမိဳ႕စားၾကီးသာ ေပေတၿပီး ျငင္းမေနခဲ့ဘူးဆိုရင္ စာေရးသူတို႔ ဒီေလာက္ဗဟုသုတေတြ ဘယ္တိုးမလဲ)”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ အဆိုပါစကားကို ၾကားရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚၿပီး တရားဓမၼမ်ား ဆက္လက္ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ကပ္သီးကပ္သပ္ ဆိုတတ္ေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မည္သို႔ေသာတရားမ်ား ေဟာေလသနည္း။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼက ထူးျခားမႈေတာ့ မရွိပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ဒါန၊ သီလႏွင့္ ဘာ၀နာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္သည္ မည္၍မည္မွ် က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ေဟာေနသည္ျဖစ္ေစ လိုရင္းက ဤသံုးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသံုးမ်ိဳးသို႔ သတၱ၀ါမ်ား၏ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားအရ ခ်ဥ္းကပ္ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲြျပားသျဖင့္ သူ႕နည္း၊ ကိုယ္နည္းမ်ားအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားမ်ားက ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ရွည္လ်ားစြာ ပါ၀င္ေနပါသည္။ ထိုတရားမ်ားကို မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ အက်ယ္ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂ္၊ ပါယာသိသုတ္ကို ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ား ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဗဟုသုတ၊ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္ အိႏၵိယတြင္ ဗုဒၶဘာသာ လႈပ္ရွားခဲ့ပံုမ်ား၊ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပံုမ်ား…စေသာ သုတမ်ားကို ရရွိၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ….ဤေနရာတြင္ ၿပီးပါၿပီ…

http://www.ashinkusala.com/ အရွင္ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္) ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၆)

0


အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၁)

ထိုကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ မထင္မွတ္ေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါဥပမာျဖင့္ ခပ္နာနာ ႏွိပ္ကြပ္လိုက္သည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ လွည္းသမားႏွစ္ဦး ပံုျပင္ကို ၾကားဖူးသလား။ လွည္းသမားေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး ရွိတယ္။ တစ္ဦးစီမွာ ေနာက္လိုက္လွည္းသမား ၅၀၀-စီ ရွိၾကတယ္။ တစ္ဦးက ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတယ္။ ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ အျခားတစ္ဦးကေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိဘူး၊ မိုက္မိုက္မဲမဲ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ တစ္ရက္တည္း ခရီးအတူသြားရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စဥ္းစားတယ္။ “လွည္းအစီး ၁၀၀၀-လံုး ခရီးအတူ သြားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အစားအေသာက္၊ ေရ…စတဲ့ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္”ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦး ညွိႏႈိင္းၾကတယ္။ ဘယ္သူအရင္ ခရီးထြက္မလဲေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္နည္းတဲ့ ဒုတိယလွည္းသမားက “ငါ အရင္သြားရင္ သူမ်ား မစားရေသးတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြကလည္း သူမ်ားႏြားေတြ မစားရေသးတဲ့ ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ျမတ္ေတြကို စားရမယ္။ မပ်က္မစီးျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေတြနဲ႔လည္း သြားရမယ္။ ဟိုေရာက္ရင္လည္း အျခားကုန္သည္ေတြ မရွိေသးတဲ့အတြက္ ကုန္ပစၥည္းေတြကို စိတ္ၾကိဳက္ေစ်းေခၚႏိုင္တယ္”လို႔ စဥ္းစားၿပီး “ကၽြႏ္ုပ္အရင္ သြားမယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ပထမလွည္းသမားက စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူေတြးတာက “ဒုတိယအဖဲြ႕အေနနဲ႔ သြားလို႔ရွိရင္ ပထမသြားထားတဲ့ လွည္းသမားေတြ ခူးစားထားတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြက တို႔သြားခ်ိန္ေရာက္ရင္ အညြန္႔ေလးေတြ ေပါက္ေနမယ္။ တို႔က ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အညြန္႔ေလးေတြသာ စားရမယ္။ ငါတို႔ ႏြားေတြလည္း ပထမႏြားေတြ စားထားတဲ့ျမတ္ပင္ကေပါက္လာတဲ့ ျမတ္ႏုေလးေတြကို စားရမယ္။ ပထမသြားသူေတြက ေရမရွိတဲ့အရပ္မွာ ေရကန္ေတြ တူးထားခဲ့မွာျဖစ္လို႔ ေရအတြက္ ပူစရာမလိုဘူး။ ပ်က္စီးေနတဲ့ လမ္းေတြကို ဖို႔သြားၾကမယ္၊ ျပင္သြားၾကမယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းေတြကလည္း ညီညာေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ေစ်းစကားေျပာရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ပထမလွည္းသမားေတြ ထားသြားခဲ့တဲ့ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း ငါတို႔ ေရာင္းႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္”လို႔ ေတြးထားတာမို႔လို႔ပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားက အရင္ခရီးစသြားတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက လွည္းသမားဟန္ေဆာင္၊ မိုးေရေတြ စိုရဲႊေနတဲ့ပံု ဖန္ဆင္းၿပီး လွည္းသမားေတြကို ေရေတြ သြန္ပစ္ဖို႔ ေရွ႕မွာ မိုးေတြ ရြာေနလို႔ ေရေတြေပါေၾကာင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဆင္ျခင္ဉာဏ္မရွိတဲ့ လွည္းသမားဟာ တပည့္ေတြကို ေရေတြသြန္ပစ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ကို သြားရင္းနဲ႔ ေရျပတ္လပ္ၿပီး ဘီလူးေတြက အလြယ္တကူ စားေသာက္လိုက္ၾကပါတယ္။

ဒုတိယသြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့လွည္းသမားကေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ခြာၿပီး ေနာက္ကေန ခရီးထြက္ပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္ေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက အထက္ပါနည္းအတိုင္း ျဖားေယာင္းၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက စဥ္းစားပါတယ္။ ကႏၲာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္၊ ေရရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားခဲ့ဖူးဘူး။ အရိပ္လည္း မထြက္ၾကဘူး။ ဧကႏၲ ဒီလူေတြဟာ လူစင္စစ္မဟုတ္ဘဲ ဘီလူးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေရေတြကို သူ႕အမိန္႔မရဘဲ သြန္မပစ္ရ”လို႔လည္း အမိန္႔ထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္လွည္းသမားေတြက ေစာဒက တက္ၾကတယ္။ “ေရအိုးေတြ သယ္ၿပီး ခရီးသြားရတာ ပင္ပန္းတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ ေရွ႕မွာ တကယ္ပဲ ေရရွိပံုရတယ္။ အ၀တ္ေတြကလည္း စိုေနတယ္။ လွည္းဘီးေတြမွာလည္း ရႊံ႕ေတြ ေပက်ံေနတယ္။ ၾကာပန္းေတြေတာင္ ကိုင္လို႔။ ဒီေတာ့ ေရေတြကို သြန္ပစ္သင့္တယ္”လို႔ လွည္းမွဴးကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လွည္းမွဴးက အစည္းအေ၀းတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။

“ကႏၱာရအလယ္မွာ မိုးရြာတယ္လို႔ ၾကားဖူးတဲ့သူ ဘယ္သူ ရွိသလဲ”

“ဘယ္သူမွ မၾကားဖူးၾကပါ”

“မိုးသက္ေလျပင္းအနံ႔ကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရတယ္လို႔ ၾကားဖူးသလဲ”

“တစ္ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”

“ကဲ အခု မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြကို ဘယ္သူျမင္ရသလဲ”

“ဘယ္သူမွ မျမင္ပါ”

“ေနာက္ၿပီး လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ျမင္ရသလဲ”

“၄ ယူဇနာ၊ ၅ ယူဇနာေလာက္ေန ျမင္ရပါတယ္”

“အခု လွ်ပ္စီးလ်ပ္တာကို ျမင္တဲ့သူရွိလား”

“မရွိပါဘူး”

“ေနာက္ မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ဘယ္အရပ္ေလာက္ကေန ၾကားရတတ္သလဲ”

“၃ ယူဇနာ၊ ၄ ယူဇနာေလာက္ကေန ၾကားရတတ္ပါတယ္”

“ကဲ အခု မိုးၾကိဳးပစ္သံကို ၾကားမိတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ”

“တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ လွည္းမွဴးၾကီး”

အထက္ပါအတိုင္း ယုတၱိက်က် ဉာဏ္ပညာပါပါနဲ႔ သံုးသပ္ေျပာဆိုျပၿပီး ေရေတြကို သြန္မပစ္ဖို႔ စည္းရံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဘီလူးေတြ စားတာကို မခံခဲ့ၾကရဘူး။

ဒီေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး လမ္းမွန္ေပၚကို ဉာဏ္ပညာရွိရွိနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့သူဟာ သူကိုယ္တိုင္လည္း ခ်မ္းသာရတယ္၊ သူ႕ကို မွီခိုေနတဲ့သူေတြကို ခ်မ္းသာေစတယ္။ သင္ကေတာ့ အဆင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး လမ္းမွားကို ဆက္ေလွ်ာက္ေနရင္ ပထမသြားတဲ့ ဆင္ျခင္မဲ့တဲ့ လွည္းသမားလိုပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ သင္ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ သင့္ကို မွီခိုကိုးစားေနသူေတြလည္း မေကာင္းဘူး။ အဲဒီေတာ့ သင့္ရဲ႕ မိုက္မဲတဲ့ အယူအဆၾကီးေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”

ထိုကဲ့သို႔ အရွင္ကုမာရကႆပက ခပ္ျပင္းျပင္း စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးက သူ႕အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း၊ အထက္တြင္ ဆုိခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ ဥပမာအသစ္၊ သုေတသနအသစ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လွန္ျငင္းခံုျခင္းကား မျပဳလုပ္ေတာ့ေပ။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၂)

ထိုကဲ့သို႔ ညင္ညင္သာသာဆိုလိုက္၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေျပာလိုက္ျဖင့္ မည္သို႔မွ် ေျပာမရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုဥပမာမ်ားထက္ ပိုမိုျပင္းထန္ေသာ ဥပမာျဖင့္ ထပ္မံေျပာဆိုခဲ့သည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္လုပ္ပံုက မစင္ထုပ္သယ္သူလို ျဖစ္ေနၿပီ”

“ဘယ္လိုေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္က မစင္ထုပ္သယ္သူနဲ႔ တူရမွာလဲ”

“ေျပာျပမယ္ ၿမိဳ႕စားၾကီး နားေထာင္၊ တစ္ခါက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ၀က္ေတြကို ေမြးၿပီး စီးပြားလုပ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အျခားၿမိဳ႕ကို ခရီးသြားတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ မစင္ေျခာက္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ငါ ၀က္စာလုပ္ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး အေပၚ႐ံုအ၀တ္ကိုျဖန္႔ၿပီး မစင္ေျခာက္ေတြကို သယ္သြားသြားပါတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ မိုးၾကီးသည္းထန္စြာ ရြာခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသားေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ထားတဲ့ မစင္ေတြက အရည္ေပ်ာ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးကို မစင္ေတြ ေပလူးကုန္ပါတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အျခားသူေတြက -ဒီလူ ႐ူးမ်ားေနေရာ့သလား၊ မစင္ထုပ္ၾကီးကို ညစ္ပတ္ေပေရစြာနဲ႔ ထမ္းလာတယ္-လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ ထိုအမ်ိဳးသားက - ငါက ႐ူးေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သင္တို႔ကသာ ႐ူးေနတာ။ ငါက ဒီမစင္ေျခာက္ေတြကို ၀က္စာလုပ္မလို႔ သယ္လာတာ-လို႔ ေျပာပါတယ္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဒီအမ်ိဳးသားလိုပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးမွ မရွိႏိုင္တဲ့ ဒီအယူအဆမွားေတြကို အရွက္မရွိ သယ္လာေနေသးတယ္”ဟု ႏွိပ္ကြပ္ေလသည္။

ထိုဥပမာျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္း အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ား (သူမ်ားေတြ ကဲ့ရဲ႕မွာစိုးလို႔၊ အရွင့္ကို အ႐ႈံးမေပးခ်င္လို႔ စသည္)ျဖင့္ သူ႕အယူအဆမ်ားကို မေျပာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာၾကားခဲ့သည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၃)

အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို ဆိုျပန္ေလသည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာ မသမာနည္းနဲ႔ ကစားတဲ့ ညစ္ပတ္တဲ့ အန္ကစားသမားနဲ႔ တူေနၿပီ”

“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ”

“ေျပာျပမယ္ နားေထာင္၊ တစ္ခါက အန္ကစားပဲြၾကီးတစ္ခုရွိတယ္။ အန္ကစားသမားေတြထဲမွာ ကစားသမားတစ္ဦးဟာ ႐ႈံုးႏိုင္တဲ့အန္ကို ပါးစပ္ထဲ မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီလို ညစ္ပတ္ၿပီးကစားေတာ့ သူကခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနတယ္။ ဒါကို ရိပ္မိတဲ့သူတစ္ဦးက သူ ပါးစပ္ထဲမ်ိဳတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အန္ေတြကို အဆိပ္လိမ္းၿပီးေတာ့ ကစားတယ္။ ဒီအခါမွာ ညစ္ပတ္တဲ့အန္သမားဟာ အန္ေတြကို မ်ိဳျပန္တယ္။ ထိုအခါ အဆိပ္သုတ္လိမ္းသူ အန္သမားက - အေဆြ သင္ဟာ ႐ႈံးမည့္အန္ကို မ်ိဳမ်ိဳၿပီး ကစားတယ္။ အဲဒီအန္ေတြမွာ အဆိပ္ေတြ လိမ္းထားတာကို သင္က မသိဘူး။ ယုတ္မာညစ္ပတ္တဲ့အန္သမား အန္ေတြကို မ်ိဳပါအံုး၊ ထပ္ထပ္မ်ိဳပါအံုး၊ သင္ဟာ အဆိပ္ဒဏ္ရာနဲ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားရလိမ့္မယ္-လို႔ ေျပာပါတယ္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း အဲဒီညစ္ပတ္တဲ့ အန္သမားလိုပဲ မေကာင္းတဲ့အယူအဆေတြကို မ်ိဳမိေနၿပီ။ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့လား”ဟု တိုက္တြန္းျပန္ေလသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ခပ္နာနာ ခပ္ျပင္းျပင္း ဥပမာမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္ကြပ္ပါေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးမွာ အၿပံဳးမပ်က္။ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေၾကာင္းသာ ထပ္ေျပာဆိုေနခဲ့ေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
http://www.ashinkusala.com/အရွင္ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္)မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၅)

1

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၅)


အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၈)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ထင္လြယ္ျမင္လြယ္တဲ့ ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ေအးေနတဲ့ သံခဲနဲ႔ ရဲရဲေတာက္ေနေအာင္ ပူေနတဲ့ သံခဲ … ဘယ္ဟာက ပိုေလးသလဲ”

“ေအးေနတဲ့ သံခဲက ေလးပါတယ္”

“ဟုတ္တယ္။ သံခဲဟာ အပူဓာတ္နဲ႔ေလဓာတ္ ေပါင္းလိုက္ရင္ ေပါ့တယ္။ အပူဓာတ္၊ ေလဓာတ္မရွိေတာ့ရင္ အေလးခ်ိန္က မ်ားသြားတယ္။ ဒီသေဘာတရားလိုပဲ သက္ရွိ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အသက္၊ ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ ၀ိညာဏ္(စိတ္)ေပါင္းလိုက္ရင္ ေပါ့ေနတယ္။ အဲဒါေတြ မရွိေတာ့ရင္ ေလးသြားတယ္။ အသက္မရွိလို႔ ေလးသြားတာနဲ႔ ေနာက္ဘ၀မရွိတာ ဘယ္လိုမွ မဆက္စပ္ဘူး ၿမိဳ႕စားၾကီး။ ဒီေတာ့ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

“မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး အရွင္၊ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၆)

“ေရွ႕တုန္းကလိုပဲ။ ေသဒဏ္အျပစ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးကို အသား၊ အရိုး၊ အေၾကာ၊ ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ တစ္ခုမွ မပ်က္စီးေအာင္ သတ္ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေသေတာ့မယ့္ဆဲဆဲျဖစ္တဲ့အခါမွာ ေလးဘက္ေလးတန္ ၀ိုင္းၾကည့္တယ္။ အသက္ထြက္တာကိုမ်ား ျမင္ရမလားလို႔၊ အသက္ထြက္တာကို မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ပက္လက္လွန္ခိုင္းတယ္၊ ဘယ္ညာလွည့္ခိုင္းတယ္၊ မ်ိဳးစံု လွည့္ထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ အသက္ထြက္သြားတာကိုေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါနဲ႔ တုတ္နဲ႔ ရိုက္ခိုင္းတယ္၊ ထုခိုင္းတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူ႕မွာက မ်က္စိလည္း ရွိေနပါလွ်က္ မျမင္ေတာ့ဘူး၊ နားလည္းရွိပါလွ်က္ မၾကားေတာ့ဘူး။ …. သူ႕ရဲ႕ အာ႐ံုငါးပါးက ပသာဒေတြ ရွိေနပါလွ်က္ ဘာမွ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဆိုလိုတာက သူအသက္ထြက္တာကို လံုး၀မေတြ႕ရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ ေျပးလႊားက်င္လည္တတ္တဲ့ အသက္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၉)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင့္သုေတသနကလည္း နားလည္တဲ့သူေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ သင့္အျဖစ္က ခ႐ုသင္းအသံကို လိုက္ရွာေနတဲ့သူေတြနဲ႔ တူေနၿပီ”

“ဘယ္လိုမ်ားလဲ အရွင္၊ ခ႐ုသင္းအသံကို ဘယ္လို ရွာတာလဲ”

“သင့္ကို ေျပာျပမယ္။ ပညာရွိတဲ့သူေတြဟာ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရင္ နားလည္ၾကတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ အရွင္၊ ေျပာမွာသာ ေျပာပါ”

ဤေနရာတြင္ “ပညာရွိတဲ့သူေတြဟာ ဥပမာနဲ႔ ေျပာရင္ နားလည္ၾကတယ္”ဟူေသာ စကားမွာ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို အနည္းငယ္ ထည့္ေသာစကားဟု နားလည္မိသည္။ ယေန႔ေခတ္ စကားေျပာရာတြင္ “မင္းကို ဒီေလာက္ေျပာေနတာ နားလည္သင့္တယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူေတြဟာ ဒီေလာက္ေျပာရင္ သေဘာေပါက္တယ္”ဆိုေသာ ေလသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပသည္ ဤစကားမ်ိဳးကို ေနရာတိုင္းတြင္ ထည့္မေျပာဘဲ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္သာ ထည့္သံုးသြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“တစ္ခါက အမ်ိဳးသားတစ္ဦးဟာ ေတာရြာတစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ သူနဲ႔အတူ ခ႐ုသင္းေလးလဲ ပါသြားတယ္။ ခ႐ုသင္းမႈတ္ေတာ့ ရြာသားေတြ ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ခ႐ုသင္းကို ေဘးမွာ ခ်ထားတယ္။ ရြာသားေတြက စဥ္းစားတယ္။ ဒီေလာက္ အသံသာယာေနတာ ဘာေလးဘာလိမ့္။ အဲဒီေတာ့ ေမးတယ္။ ဒါ ဘာေလးလဲေပါ့။ အမ်ိဳးသားကလည္း ဒါ ခ႐ုသင္းေခၚတယ္။ အသံသာသာေလး ထြက္ေနတာလည္း ဒီခ႐ုသင္းပဲလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ရြာသားေတြဟာ ခ႐ုသင္းကို ပက္လက္ခ်ထားၾကည့္တယ္၊ ေမွာက္ခံုထားၾကည့္တယ္၊ ဘယ္ညာေစာင္းၾကည့္တယ္၊ တုတ္နဲ႔ရိုက္ၾကည့္တယ္၊ ဓားနဲ႔ခုတ္ၾကည့္တယ္၊ ..အို ခ႐ုသင္း အသံထြက္ပါေလာ့၊ အသံထြက္ပါေလာ့-လို႔ ေျပာၾကည့္တယ္။ အသံက ထြက္မလာဘူး…
အဲဒီေတာ့ အမ်ိဳးသားက စဥ္းစားတယ္ - ဒီရြာသားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲၾကပါလား၊ ခ႐ုသင္းအသံကိုမ်ား ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္ရွာေနၾကပါလိမ့္-လို႔ေပါ့။ အဲဒီလို စဥ္းစားၿပီး ခ႐ုသင္းကို ေကာက္ယူ၊ မႈတ္ျပလိုက္ၿပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရြာသားေတြဟာ -ေအာ္ ခ႐ုသင္းဆိုတာ မႈတ္သူရယ္၊ မႈတ္ျခင္းရယ္၊ ေလရယ္ သံုးမ်ိဳးေပါင္းမွ အသံျမည္တာပါလား-လို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဒီရြာသားေတြလိုပါပဲလား။ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာ အသက္၊ ကိုယ္ေငြ႕နဲ႔ ၀ိညာဏ္တို႔ေပါင္းတဲ့အခါ အာ႐ံုငါးပါးက အသက္၀င္လာတယ္။ လႈပ္ရွားလာတယ္။ အဲဒီသံုးခု မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘာအသက္၀င္မႈ၊ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

“မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး အရွင္။ ကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနေတြ လုပ္ထားတာ ရွိပါေသးတယ္”

“ကဲ ရွိေသးရင္လည္း ေျပာပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၇)

“အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလိုပဲ။ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးကို အေရထူေတြ ခြါတယ္၊ အသက္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို မေတြ႕ဘူး။ အေရပါးေတြ ခြါတယ္၊ မေတြ႕၊ အသားေတြ လွီးတယ္၊ မေတြ႕၊ အ႐ုိးေတြကို တစ္စစီ ပိုင္းၾကည့္တယ္၊ ခ်ဥ္ဆီေတြ ထုတ္ၾကည့္တယ္၊ ဘာအသက္မွ မေတြ႕ဘူး။ ဒီေလာက္ရွာေနတာေတာင္ မေတြ႕မွေတာ့ မရွိလို႔ေပါ့”

ၿမိဳ႕စားၾကီး လက္ထက္ ေသဒဏ္အေပးခံရသူမ်ားမွာ မသက္သာလွပါ။ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသနခန္းထဲ ေရာက္သြားရသည္ခ်ည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ၾကံၾကံဖန္ဖန္လည္း လုပ္တတ္ပါေပတယ္ဟု ေတြးမိပါသည္။ ဤေနရာတြင္ အေရးၾကီးေသာအရာတစ္ခု ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးလုပ္ေနသည့္ပံုမွာ ဟိႏၵဴ၀ါဒအဆိုမ်ားကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ ဟိႏၵဴ၀ါဒအရ “လူ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ ဟိုဘ၀သည္ဘ၀ ေျပးသြားတတ္ေသာ အတၱ-၀ိညာဏ္-အသက္ေကာင္ကေလး ရွိေနသည္၊ ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္စီးေသာ္လည္း ထိုအေကာင္ကေလးက မပ်က္မစီး အၿမဲတည္ေနသည္”ဟု ဆိုသည္။ ထိုအဆိုကို မွားေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဗုဒၶ၀ါဒအရကား အသက္ေကာင္ေလးေၾကာင့္ ေနာက္ဘ၀စသည္ ေျပးလႊားေနျခင္း မဟုတ္ေပ။ သတၱ၀ါတို႔ ျပဳခဲ့သမွ် အေကာင္းအဆိုးကံမ်ား၏ သတၱိ(အဟုန္)အတိုင္း သံသရာတြင္ ေျပးလႊားက်င္လည္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ မတူညီေသာ္လည္း ဗုဒၶ၀ါဒက ေနာက္ဘ၀စသည္ကို လက္ခံထားသည္ျဖစ္ရာ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ဆက္စပ္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနရေလသည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၀)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ ဘယ္ေလာက္ အဆင္အျခင္ မဲ့တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ပါေတာ့။ သင္ဟာ မီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ရေသ့ရဲ႕ ေမြးစားသားလိုပဲ မိုက္မဲလိုက္တာ”

“ဘယ္လို မီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ရေသ့လဲ”

“ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ မီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ ရေသ့တစ္ပါးရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ေတာထဲမွာ စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေကာက္ယူေမြးစားလိုက္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ ၿမိဳ႕ကို တက္ၿပီး လုပ္စရာကိစၥေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕သားကို - ခ်စ္သား…ဖခင္ၿမိဳ႕ကို သြားစရာရွိတယ္။ ဒီေတာ့ မီးကို မၿငိမ္းေအာင္ လုပ္ထားပါ။ ေရာ့ ဒီမွာ ပဲခြပ္(ပုဆိန္ကဲ့သို႔ ထင္းခြဲစရာလက္နက္)၊ ဒီမွာ ထင္း၊ ဒီမွာ မီးပြတ္ခံု…ဒါေတြနဲ႔ မီးကို မၿငိမ္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ပါ-ဆိုၿပီး ထားခဲ့ပါတယ္။ ရေသ့ၾကီးသြားၿပီးေနာက္မွာ ကေလးက ေဆာ့ကစားရင္း မီးက ၿငိမ္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးေမႊးမယ္ဆိုေတာ့ မီးက ရွာလို႔ မေတြ႕ဘူး။ ဒီေတာ့ ကေလးက စဥ္းစားတယ္။ - ရေသ့ၾကီးက မီးမၿငိမ္းေအာင္ ဒါေတြကို ေပးခဲ့တယ္၊ ဒါေတြထဲမွာ မီးရွိမွာ ေသခ်ာတယ္-လို႔ ေတြးၿပီး မီးပြတ္ခံုကို ပဲခြပ္နဲ႔ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ခဲြပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမရေတာ့ မီးပြတ္ခံုကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္းပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လို ခဲြခဲြ မီးကိုေတာ့ မရခဲ့ပါဘူး။ ရေသ့ၾကီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မီးကလည္း ၿငိမ္းေနၿပီ။ မီးပြတ္အစံုကလည္း အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနၿပီ။ -ေတာ္ေတာ္ မိုက္မဲတဲ့ ကေလးပါလား၊ မသိတတ္ေလတကား -လို႔ ရေသ့ၾကီးက စဥ္းစားပါတယ္။

စဥ္းစားၿပီး - ခ်စ္သား မသိတတ္၊ မလိမၼာေသာ လူမိုက္ေတြဟာ မီးကို ရွာၾကတယ္။ ပညာရွိၿပီး တတ္သိနားလည္သူေတြကေတာ့ မီးကို မရွာၾကဘူး-လို႔ ဆိုပါတယ္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီဥပမာလိုပဲ သင့္အေနနဲ႔လည္း အဆင္ျခင္ကင္းမဲ့စြာ အသက္ကို ရွာေနလိုက္တာ။ သင့္အယူအဆေတြကို စြန္႔လႊတ္လုိ္က္ပါေတာ့”

အထက္ပါ စကားရပ္မ်ားတြင္ မီးကိုလုပ္ေကၽြးေသာ ရေသ့ဆိုသည္မွာ ထိုေခတ္အခါက အိႏၵိယတြင္ မီးကို တစ္သက္တာလံုး မၿငိမ္းေအာင္ ေလ့က်င့္အားထုတ္ၾကေသာ ရေသ့မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔သည္ မီးကို တစ္သက္လံုး မၿငိမ္းေစဘဲ မီးနတ္ကို ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အရွင္ကုမာရကႆပစကားတြင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို ခပ္နာနာေျပာလိုက္ေသာ စကားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕လာရသည္။

အရွင္ကုမာရကႆပက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္ေသာအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက သူ႕တြင္ သုေတသနေတြ လုပ္ထားေၾကာင္း၊ ထိုသုေတသနေတြေၾကာင့္ သူ႕အယူအဆကို မေျပာင္းႏုိင္ေၾကာင္းကား မေျပာေတာ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးက….
“အရွင္ကုမာရကႆပ … သင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ ဒီအယူအဆကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး”

“ဘယ္လို ျဖစ္လို႔လဲ ၿမိဳ႕စားၾကီး”

“ကၽြႏ္ုပ္ တမလြန္ဘ၀မရွိဘူးလို႔ ယူဆတာ၊ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ အက်ိဳးမရွိလို႔ ယူဆတာေတြကို ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးလည္း သိတယ္။ အျခားတုိင္းတစ္ပါး မင္းေတြလည္း သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအယူကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ယူဆသလုိ ယူဆေနသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္က ဒီအယူကို စြန္႔လိုက္ရင္ -ၿမိဳ႕စားၾကီးေတာ့ အယူေျပာင္းသြားၿပီ၊ မွားေနတဲ့အယူကို ယူမိသြားၿပီ-လို႔ အျပစ္တင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး အရွင့္စကားေတြကို အန္တုခ်င္ေသးတယ္၊ အရွင္နဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆေတြကို မစြန္႔ႏိုင္ပါဘူး”ဟု ဆိုေလသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ေျပာလိုက္ေသာ ဤစကားမ်ားကို သေဘာက်မိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႔ေခတ္ လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္လည္းေကာင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိုကဲ့သို႔ သေဘာထားေလးမ်ား ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တခါတရံ တစ္ဖက္လူ ေျပာလိုက္ေသာစကားမ်ားမွာ သဘာ၀က်သည္၊ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားအလယ္တြင္ လြယ္လြယ္အ႐ႈံးေပးလိုက္သူဟု ကင္ပြန္းတပ္ခံရမွာ ေၾကာက္သျဖင့္ ေပခံေနတတ္ၾကပါသည္။ တစ္ဖက္လူကို အ႐ႈံးမေပးခ်င္သျဖင့္လည္း မ်က္စိမွတ္ျငင္းဆိုေနတတ္ၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ လူ႕သဘာ၀တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း အလြန္အကၽြံ “ဘူး”ခံေနလွ်င္ကား ေကာင္းသည့္သေဘာထားေတာ့ မဟုတ္ပါေလ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....
http://www.ashinkusala.com/အရွင္ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္)မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၄)

2

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၄)
http://www.ashinkusala.com/အရွင္ ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၄)

ေသတဗ်ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပိုမို စည္ကားလာသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္အရွင္ကုမာရကႆပတို႔ အယူအဆေရးရာမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ေျပာဆိုေနေၾကာင္း ေသတဗ်ၿမိဳ႕နယ္တစ္၀ိုက္ကို ေတာမီးပမာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ မ်ားျပားလွေသာ ပရိသတ္မ်ားမွာ ဆူညံမႈမရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ နားစိုက္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈမ်ားထဲမွ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ၾသဇာျပည့္၀ေသာ အသံက ေပၚထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။

“အရွင္..ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေလ့လာထားသည္မ်ား ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခါက ေသဒဏ္အေပးခံရတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို စဥ္းအိုးထဲမွာ ထည့္၊ စဥ္းအိုးကို အလံုပိတ္ၿပီး အျပင္ကေန မီးတိုက္ခိုင္းပါတယ္။ မီးတိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္က အျပင္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီစဥ္းအိုးထဲကေန အသက္ဆိုတဲ့ အေကာင္ ထြက္သြားတာကို မျမင္မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ျပေနတာပါပဲ”

ဤေနရာတြင္ အသက္ဆိုတဲ့အေကာင္ ထြက္သြားတာကို မေတြ႕ရဘူးဆိုေသာ စကားသည္ ထိုေခတ္အခါက လူအမ်ားစု ယံုၾကည္ေနေသာ အတၱ၀ါဒ အေငြ႕အသက္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အတၱ၀ါဒအရ အတၱဟူေသာ အေကာင္ကေလး၊ ၀ိညာဏ္ကေလးသည္ သတၱ၀ါေသသည့္အခါ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္းက်င္လည္ေနသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ထိုအတၱဟူေသာအေကာင္ကို ေတြ႕လွ်င္ “ေနာက္ဘ၀ရွိတယ္၊ ေနာက္ဘ၀ကို ကူးတယ္”ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕စားၾကီးအေနျဖင့္ “အတၱ၊ အသက္၊ ၀ိညာဏ္ဟူေသာ ကူးတတ္ေသာအရာမရွိလွ်င္ အကူးခံရႏုိင္ေသာ တမလြန္ဘ၀မရွိ”ဟု ဆံုးျဖတ္ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပံု ရပါသည္။

သို႔ရာတြင္ အရွင္ကုမာရကႆပကား ဤပြိဳင့္(ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏အားနည္းခ်က္)ကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ အျခားဥပမာတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေျပာျပခဲ့သည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၇)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာအံုးမယ္။ သင္ ၾကိဳက္သလို ေျဖပါ”

“ေကာင္းပါၿပီ၊ ေမးပါ”

“သင္ အိပ္တဲ့အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ဥယ်ာဥ္ေတြ၊ ေရကန္ေတြနဲ႔ အျခားၾကည္ႏူးစရာေလးေတြကို အိပ္မက္ဖူးသလား”
“မက္ဖူးပါတယ္၊ တစ္ေန႔က ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေမာင္းမမိႆံအေျခြအရံေတြနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေနတုန္း အိပ္မက္မက္တာကို အမွတ္ရပါတယ္”

“သင္ အိပ္မက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခြအရံေတြဟာ သင့္ေဘးမွာ ရွိေနသလား”

“ရွိပါတယ္”

“သင့္ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ အေျခြအရံေတြဟာ သင့္ အသက္ထြက္သြားတာ၊ ၀င္သြားတာကို ျမင္ရသလား”

“မျမင္ရပါဘူး”

“ဒီလိုဆိုရင္ သင္ေျပာတဲ့ သူခိုးအသက္ထြက္တာကိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ၿမိဳ႕စားၾကီး … သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းပါေတာ့”

“မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဥပမာေလာက္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆၾကီးကို ေျပာင္းလဲမပစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေျပာစရာအေၾကာင္းေတြ ရွိပါေသးတယ္”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဤဥပမာသည္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မဆဲြေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အမွန္အားျဖင့္လည္း အလြန္ေလးနက္ေသာ ဥပမာမဟုတ္ေသးဟု ထင္မိသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပအေနျဖင့္ “အိပ္မက္မက္ျခင္းဟူသည္ အသက္က အျပင္သို႔ ထြက္ၿပီး အိပ္မက္နယ္ထဲသို႔ သြားေရာက္ျခင္းဟု ဆုိလိုေနေရာ့သလား”ဟုပင္ သံသယျဖစ္မိပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ အိပ္မက္မက္ျခင္းဟူသည္မွာ အသက္က အျပင္သို႔ ထြက္သည္ မဟုတ္ပါ။ အိပ္မက္မက္သူ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ ထင္ျမင္မိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အိပ္မက္ျခင္းအေၾကာင္းမ်ား

ဤေနရာ၌ သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ကထာႏွင့္ မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္ လာ အိပ္မက္မက္ျခင္း အေၾကာင္း ၆-ပါးကို ဗဟုသုတအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုသည္။ ၎တို႔မွာ
(၁) ေလဓါတ္ပ်က္၍ မက္ျခင္း (၀ါတိက)
(၂) သည္းေျခပ်က္၍မက္ျခင္း (ပိတၱိက)
(၃) သလိပ္ပ်က္၍မက္ျခင္း (ေသမွိက)
(၄) နတ္တို႔ လွည့္ပတ္၍မက္ျခင္း (ေဒ၀တူပ သံဟရတ)
(၅) ေလ့က်က္သံုးေဆာင္ဖူး၍ မက္ျခင္း (သမုဒါစိဏၰတ)
(၆) ပုဗၺနိမိတ္ျဖစ္လတၱံ႕ကိုျမင္မက္ျခင္း (ပုဗၺနိမိတၱ) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ ျမင္မက္တတ္ေသာအိပ္မက္မ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။
အိပ္မက္ကိုလည္း ရဟႏၲာမ်ား မျမင္မက္ၾကေတာ့ပါ။ သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ကထာတြင္ အိပ္မက္ေသာအခ်ိန္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ တင္ျပထားသည္။

အိပ္မက္မက္ခ်ိန္

အမ်ားအားျဖင့္ “အိပ္မက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မက္သလဲ”ဟု ေမးလွ်င္ “အိပ္မက္ပါဆို အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မက္တာေပါ့”ဟု ေျဖၾကေပလိမ့္မည္။ အထက္ပါ က်မ္းဂန္အဆိုအရ မဟုတ္ပါ။ အိပ္ေနေသာအခ်ိန္မွာ အိပ္မက္မက္သည္ မဟုတ္။ ေပ်ာ္တစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္၊ သို႔မဟုတ္ အိပ္မေပ်ာ္တေပ်ာ္ အခ်ိန္တြင္ အိပ္မက္ပါသည္။ “ေမ်ာက္အိပ္ျခင္းႏွင့္တူေသာ အိပ္ျခင္းမ်ိဳး ရွိေနခ်ိန္တြင္ အိပ္မက္သည္”ဟု ဆိုထားသည္။ ေခတ္သစ္သုေတသနသမားမ်ား ေလ့လာၾကည့္ၾကပါကုန္။ ဤေနရာတြင္ကား အိပ္မက္အေၾကာင္း အဓိက ေျပာလိုရင္းမဟုတ္၍ ဤမွ်သာ။ ဆိုလိုသည္မွာ အိပ္မက္သည္ အရွင္ကုမာရကႆပေျပာသကဲ့သို႔ အသက္က ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ မဟုတ္သည္ကို ေ၀ဖန္တင္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၅)

“အရွင္… အကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနလုပ္ၾကည့္ထားတာ ရွိပါေသးတယ္။ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးကို ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခုမွ အပ်က္အစီး မျဖစ္ေစဘဲ၊ နည္းနည္းမွ မပြန္းမပဲ့ေစဘဲ သတ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေလးခ်ိန္ကို ခ်ိန္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလိုု ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ မေသခင္ (အသက္မထြက္ခင္)က ခႏၶာကိုယ္က ေသၿပီးေနာက္ (အသက္ထြက္ၿပီးေနာက္) ခႏၶာကိုယ္ထက္ ပိုေပါ့ေနတယ္။ ေသၿပီး(အသက္ထြက္ၿပီး)ခႏၶာကိုယ္က အေလးခ်ိန္ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူး”

သာမန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ နားမလည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ မ်ားသြားျခင္းႏွင့္ ေပါ့ေနျခင္းျဖင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀မရွိဟု ယူဆလိုက္ရသနည္း။ ၿမိဳ႕စားၾကီး ယူဆပံုမွာ ဤသို႔ ျဖစ္ပါသည္။

“မေသခင္က လူ႕ခႏၶာသည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္အသက္ ႏွစ္မ်ိဳးတဲြေနသည္။ ေသေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ တစ္မ်ိဳးသာရွိၿပီး အသက္က မရွိေတာ့ပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ေလးမည့္ေလးလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္အသက္ ႏွစ္မ်ိဳးတဲြေနေသာ အေနအထားက ေလးရေပမည္။ အသက္မရွိေတာ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္က အေလးခ်ိန္ ပိုမ်ားစရာ အေၾကာင္းမရွိေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ ဟိုဘ၀ သည္ဘ၀ ေျပးလႊားက်င္လည္တတ္ေသာ အသက္ေကာင္ဟူ၍ မရွိ။ ဟိုဘ၀ သည္ဘ၀ေျပးသြားတတ္ေသာ အသက္ေကာင္ဟူ၍ မရွိလွ်င္ ေရွ႕ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀ဟူ၍လည္း ရွိမည္မဟုတ္”ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပံု ရပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏အေတြးအေခၚမ်ားမွာ ဗုဒၶ၀ါဒသေဘာတရားႏွင့္ အလြန္းေ၀းေနၿပီး မိမိ ထင္ရာျမင္ရာ ေတြးေခၚထားခ်က္မ်ားေပၚတြင္ အေျခခံေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုတတ္ေသာ စ႐ိုက္ႏွင့္ လက္ေတြ႕က်မွ ယံုၾကည္တတ္ေသာစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကိုကား ခ်ီးက်ဴးရမည္သာ ျဖစ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၃)

0


http://www.ashinkusala.com/အရွင္ကုသလသာမိ (ေပ်ာ္ဘြယ္) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။    
 
အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၃)


“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္၊ ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”
ဤတြင္ “ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”ဟူေသာ စကားကို သတိျပဳေစခ်င္ပါသည္။ ေရွ႕က ဥပမာေပးေတာ့မည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဤစကားရပ္မပါခဲ့ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အနည္းငယ္ မခံခ်င္ေအာင္ ထည့္လိုက္ေသာစကားျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။

“အမိန္႔ရွိပါ”

“ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မစင္တြင္းထဲကို က်သြားခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို မစင္တြင္းကေန ထုတ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေရခ်ိဳးေပးမယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြနဲ႔ လိမ္းက်ံေပးမယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ဆင္ယင္ေပးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ျပသာဒ္ၾကီးအထက္မွာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ခံစားဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ထားတဲ့ဆီကို ေခၚသြားၿပီး ကာမဂုဏ္ေတြ ခံစားေစမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေယာက္်ားဟာ မစင္တြင္းကို ျပန္သြားလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ ရွိအံုးမလား”

“မစင္တြင္းဆိုတာ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တဲ့ေနရာပဲ။ အခုေနေနရတာက စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းၿပီး ခံစားစရာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေတာ့ မစင္တြင္း ျပန္သြားခ်င္တဲ့စိတ္ ဘယ္လိုလုပ္ ရွိေတာ့မလဲ”

“ဟုတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕စားၾကီး..ဒီဥပမာလိုပဲ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သြားတဲ့သူဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ လူ႕အျဖစ္ဆိုတာ နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္တယ္၊ ညစ္ညမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကေန သင့္ဆီလာၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္လာေျပာခ်င္စိတ္ ရွိပါေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့။ တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ”
“တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အေၾကာင္းျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၃)

ဤေနရာတြင္ ေျပာၾကားေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏စကားမွာ ေရွ႕တြင္ ဆိုခဲ့ေသာစကားႏွင့္ သိပ္မထူးျခားလွပါ။ ေရွ႕စကားရပ္တြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေသသူသည္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း သူနတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းစကား ျပန္မေျပာလာသည္ကို ေျပာခဲ့သည္။ ဤတြင္ကား ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားက တာ၀တႎသာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ နတ္ျပည္ဟူေသာ သာမညစကားရပ္ႏွင့္ တာ၀တႎသာဟူေသာ ၀ိေသသစကားရပ္သာ ကြာျခားပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထို႔ေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀မရွိဟု ယူဆေၾကာင္း အရွင္ကုမာရကႆပကို ေျပာခဲ့သည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၄)

ယင္းသို႔ ေျပာၾကားခ်က္ကို အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ရွင္းျပသည္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး… ဒီလိုဆိုရင္ သင္နားလည္ေအာင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္အေၾကာင္းကို သင္ ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ”

“မသိပါဘူး”

“သင္ မသိရင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ဆိုတာ အဲဒီမွာ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀တႎသာကို ေရာက္သြားတဲ့သူဟာ ငါေတာ့ ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္အံုးမယ္။ ၿပီးမွ လူ႕ျပည္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆီ သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ စည္းစိမ္ခံစားၿပီး သင့္ဆီ လာေျပာလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား”

“မျဖစ္ပါဘူး။ သူ ၁-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္ရင္ ကၽြႏ္ုပ္က ေသလြန္ၿပီး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္”

“ဒီလို သိရင္ တမလြန္ဘ၀မရွိဆိုတဲ့ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့”

“မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အရွင္က တာ၀တႎသာနတ္ေတြရဲ႕ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ အဲဒါလို ရွိတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ။ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုတတ္ပါ။ လက္ေတြ႕ျဖစ္မွသာ ယံုပါမယ္”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၅)

“ေအာ္ သင္က လက္ေတြ႕ျပမွ လက္ေတြ႕သိမွသာ အရွိတရားကို လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့သေဘာလား”

“ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြႏ္ုပ္က ကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးရွိမွ လက္ခံတတ္ပါတယ္”

“ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ အမိ၀မ္းထဲမွာကတည္းက ကန္းေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူဟာ ေလာကၾကီးထဲေရာက္လာေတာ့ အျဖဴ၊ အနီ၊ အစိမ္း…စသည္ကို ဘာမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ႏုိင္စြမ္းကလည္း သူ႕မွာ မရွိဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါက အနီေရာင္၊ ဒါက အျပာေရာင္လို႔ လာေျပာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အနီဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ အျပာဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာမယ္။ သင္လက္ခံမလား”

“လက္မခံပါဘူး။ အနီ..အျပာအေရာင္ေတြဟာ တကယ္ရွိေနတာပဲ”

“ေအး…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းပဲ။ သင္ဟာ သင့္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ ဒါဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းသူနဲ႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ဆိုတာေတြဟာ မံသစကၡဳဆိုတဲ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ထိုက္သင့္တဲ့ အက်င့္ေတြကို က်င့္ၿပီး ဒိဗၺစကၡဳလို႔ဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္စိနဲ႔မွသာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းလို မေျပာပါနဲ႔လား။ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

တမလြန္ဘ၀ျပႆနာစကား၀ိုင္းက အနည္းငယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း စကားလုံးခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားျဖင့္ ဥပမာမ်ား တန္ဆာဆင္ကာ ေျပာသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးကလည္း အားမနာတမ္း တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုသည္။ အရွင္ကုမာရက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကားသည့္အခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ ေခ်ပသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ေခ်ပခ်က္

“အရွင္က ဒီလိုေျပာရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ အရွင္တို႔ ရဟန္းေတြ အက်င့္သီလေတြကို ေစာင့္ထိန္းၾကတယ္။ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳၾကတယ္။ ေသလို႔ ရွိရင္ ဒီဘ၀ထက္ အစစအရာရာ သာလြန္တဲ့ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ႏုိင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ေရာက္ၿပီး နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာမင္းစည္းစိမ္ေတြ ခံစားလို႔ ရတယ္ေပါ့။ ဒီလို ပိုမိုေကာင္းျမတ္တဲ့ နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္ေတြ ခံစားရမယ္မွန္း က်ိန္းေသ သိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသလိုက္ၾကပါလား။ အရွင္တို႔ ဒီေလာက္ ေသခ်ာေနမွေတာ့ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတာေတြကို စြန္႔လိုက္ၾကပါလား၊ မေသခ်ာလို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ သတ္မေသရဲၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အဆိပ္ေသာက္ၿပီးလည္း ေသႏိုင္တယ္။ ဓားနဲ႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တယ္၊ ၾကိဳးဆဲြခ်ၿပီးလည္း ေသႏုိင္တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တာပဲ။ အခု အရွင္တို႔ သမဏေတြထဲက ဘယ္သူေတြ အဲဒီလို သတ္မေသၾကတာလဲ။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ မေရာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလို႔သာ မေသၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္က တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတာပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ဤသို႔ေသာ ေျပာဆိုခ်က္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ စကားမ်ိဳးကို ရွရွားစာေရးဆရာၾကီး လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းလ္ကလည္း ေျပာဆိုဖူးေလသည္။ သူက “ေဂါတမဗုဒၶဟာ ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡသစၥာအတုံးအခဲၾကီးလို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ သတ္မေသဘူး”ဟု ဆိုသည္။ သူ႔စကားအတိုင္းပင္ ေတာ္လ္စတြိဳင္းသည္ ေနာင္အခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့ေလသည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၆)

“သင္က ဒီေျပာေတာ့ ဥပမာတစ္ခု ထပ္ေျပာရတာေပါ့။ ေယာက်္ားတစ္ဦးမွာ မယား ၂-ေယာက္ရွိတယ္။ မယားတစ္ေယာက္မွာက ၁၀-ႏွစ္၊ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေနာက္မယားတစ္ေယာက္မွာက ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားေလးက အေမြေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္။ သားေလးကို အေမြေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္မွာ ဘာခံစားခြင့္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သားရဲ႕ မိခင္တစ္ေယာက္ပဲ ခံစားခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္က -သူ ကေလးေမြးၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ပါအံုး၊ သားေလးေမြးရင္ အေမြကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီ ခဲြယူရမယ္။ သမီးေမြးခဲ့ရင္ သားေလးရဲ႕ အခိုင္းအေစအျဖစ္ ေပးမယ္-လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အေမြကို အခုပဲ ေပးဖို႔ အတင္းေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္ဟာ ဓားနဲ႔မိမိဗိုက္ကို ခဲြၿပီးေတာ့ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဒီလိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ဒီဓားဒဏ္ရာနဲ႔ပဲ ေသဆံုးသြားရတယ္”

“ေတာ္ေတာ္အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္။ အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ရဟန္းေတြဟာ ေနာက္ဘ၀မွာ ဒီထက္ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့အေျခအေနရွိေနတာကို သိေပမယ့္ အခ်ိန္အခါကို သိလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မေသၾကဘူး။ မိမိတို႔ ရရွိထားတဲ့ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ လူ႕ေလာကေကာင္းက်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး သယ္ပိုးေပးတယ္။ အခ်ိန္အခါေစ့လို႔ (ေသခ်ိန္တန္လို႔) ေသရတဲ့အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအထိ ေစာင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတ္မေသၾကတာပါ။ အခုေတာ့ သင္က အခ်ိန္မေစ့ေသးဘဲ ဗိုက္ခဲြတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလိုပဲ မိုက္မဲတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို ေတြးေနတယ္။ ၿမိဳ႕စားၾကီး သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုကဲ့သို႔ ေျပာေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိမွာ နည္းနည္းမွ ၿဖံဳပံုမရဘဲ သူစမ္းသပ္ခဲ့ေသာ သုေတသနမ်ားကို ဆက္လက္ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....

ညခင္း 
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။

ႏွဳတ္ခြန္းဆက္ရန္....

လူအေျခခံက်င့္၀တ္တရားတို႕၊ ပ်က္ျပားေနၾကကမၻာေျမ။ ဟိုတိုင္းဒီျပည္ ရန္စစ္ခင္းလို႕၊ လူနဲ႕လူခ်င္း သတ္ခါေန၊ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ အာသီသနဲ႕၊ စြမ္းနိုင္ရာက ကူညီသေလ။ က်င့္၀တ္တရား၊ သီလငါး၊မွတ္သားက်င့္သံုးေစ၊ အဖိုးတန္တဲ့ ၊ဗုဒၶ၀ါဒ ကမၻာကသိပါေစ။
ကံအက်ိဳးေပးကြဲပံု - သူ႕ကိုသတ္ျဖတ္၊ သက္တိုလတ္၊ မသတ္အသက္ရွည္။ -ညွင္းဆဲသူက အနာမ်ား၊ သနားက်န္းမာသည္၊ -ေဒါသမီးလွ်ံ၊ အက်ည္းတန္၊ သည္းခံလွပသည္။ - မနာလိုမွာ ၊ ေျခြရံကြာ၊ ၾကည္သာေျခြရံစည္။ - မေပးလွဴက ၊မြဲျပာက်၊ လွဴမွ ေပါၾကြယ္သည္။ - မရိုမေသ၊ မ်ိဳးယုတ္ေခ်၊ ရိုေသ မ်ိဳးျမတ္သည္။ - မေမးမျမန္း၊ ဥာဏ္ျမင္ကန္း၊ စံုစမ္း ဥာဏ္ၾကီးသည္။ - ဆိုးတာျပဳက၊ ဆိုးတာရ ၊ ေကာင္းမွ ေကာင္းစားသည္။ - ဆိုးေကာင္းႏွစ္တန္၊ ကံစီမံ၊ ခံစံၾကရသည္။

Followers