ေသတဗ်ၿမိဳ႕ေလးမွာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္
ေကာသလတိုင္းက ေသတဗ်ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ လူေတြ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဟိုနား စုစု၊ ဒီနား စုစုျဖင့္ တစ္ေနရာရာသို႔ သြားဖို႔ ျပင္ေနၾကဟန္ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕က ငါးေယာက္တစ္ဖြဲ႕၊ အခ်ိဳ႕က ဆယ္ေယာက္အဖဲြ႕၊ အခ်ိဳ႕က မိသားစုအလိုက္၊ အခ်ိဳ႕မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း၊ တစ္ေနရာသို႔ ဆူဆူညံညံ သြားေနၾကေလသည္။ အခ်ိဳက ပန္း၊ ဆီမီးထုတ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ အခ်ိဳ႕က မိမိတို႔ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လွ်က္ သြားေနၾကေလသည္။ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ဆိုသည္မွာ ေကာသလတိုင္း၏အရွင္သခင္ ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးက ပါယာသိအား အပိုင္စားေပးထားေသာ ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။
အိႏၵိယသည္ ထိုေခတ္အခါက အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြးအေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳးကို မိမိတို႔ ထင္ျမင္ယူဆသည့္အတိုင္း လွည့္လည္ေဟာေျပာေနၾကသူ ဆရာၾကီးမ်ား မ်ားစြာရွိၾကေလသည္။ မိမိတို႔၏ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေျပာေဟာစည္း႐ံုးႏိုင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိေသာ ေဒသၾကီး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ နာမည္ၾကီးလာလွ်င္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူမ်ားလည္း ေပါမ်ားသည္။ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕၊ ရြာအနီးေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ သြားေရာက္ အကဲျဖတ္တတ္ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အခုလည္း အရွင္ကုမာရကႆပ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနၿပီဟု ၾကားသိရေသာေၾကာင့္ ဆူဆူညံညံ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ သြားေရာက္ေတြ႕ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအခ်ိန္သည္ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးအတြက္ စည္းစိမ္ခံစားေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
“အမတ္ၾကီး… ဆူဆူညံညံနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“မွန္လွပါ… အရွင္ကုမာရကႆပ ဆိုတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕နားကို ေရာက္ေနပါတယ္။ သူ႕ဆီကို သြားေနၾကတာပါ”
“ေဟ… ဒီရဟန္းေတြက ေနာက္ဘ၀ရွိတယ္၊ ဘာညာနဲ႔ မဟုတ္မတရားေတြ ေလွ်ာက္ေဟာေနၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဒီလို လက္ေတြ႕ျပလို႔လည္း မရ၊ အဓိပၸာယ္လည္းမရွိတဲ့တရားေတြ ေဟာေနသူေတြကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အလုပ္႐ႈပ္ခံ သြားေတြ႕ေနၾကတာလဲ၊ ကဲ ကဲ… ဒီရဟန္းေတာ့ ငါနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မွာပဲ။ အမတ္ၾကီး… အဲဒီကိုယ္ေတာ္ဆီ သြားေနတဲ့သူေတြကို ေျပာလိုက္”
“မွန္ပါ့”
“သင္တို႔ မေတြ႕ခင္ အဲဒီရဟန္းကို ငါ အရင္ေတြ႕မယ္၊ ငါေတြ႕ၿပီးမွ ေတြ႕ၾကလို႔၊ ငါတို႔ ေဆြးေႏြးတာကို ေစာင့္ေနၾကပါလို႔ ေျပာလိုက္”
“မွန္ပါ”
အမတ္ၾကီးလည္း ျမင္းစီးၿပီး လူစုလူေ၀းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔မွာ အံ့ၾသကုန္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီးမွာ ေရွ႕ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မ်ားကို ယံုၾကည္သူမဟုတ္။ အယူအဆေရးရာမ်ားကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကလွ်င္လည္း အေတာ္လက္ေပါက္ကပ္သူတစ္ေယာက္ဟု သိထားၾကသည္။ သူႏွင့္ေဆြးေႏြးသူမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ လန္႔ေျပးရသည္က မ်ားေလသည္။ ပညာလည္း တတ္သည္။ အေတြးအေခၚကလည္း ေကာင္းသည္။ စကားေျပာကလည္း ထူးခၽြန္သည္။ သူ႕ကိုဘက္ၿပိဳင္ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ေဆြးေႏြးႏုိင္သူဟု မၾကားဖူးေခ်။ အခု ၿမိဳ႕စားၾကီး အရွင္ကုမာရကႆပဆီ သြားမည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ စိတ္၀င္တစား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
သူႏွင့္ေတြ႕ရမည့္ အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါ။ ဗဟုသုတ ၾကြယ္သည္။ အေျပာေကာင္းသည္။ စကားေျပာသည့္အခါတိုင္း ဥပမာဥပေမယ်မ်ားျဖင့္ တစ္ဖက္လူ က်ေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ တစ္ဖန္ နယ္တကာသို႔ လွည့္လည္သာသနာျပဳေနသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ က်မ္းဂန္ဗဟုသုတ၊ ေဒသႏၲရဗဟုသုတႏွင့္ အယူအဆေရးရာတိုက္ပဲြမ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ႏႊဲခဲ့ဖူးေသာ အေတြ႕အၾကံဳရင္ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ပါသည္။
ေသတဗ်ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ပဲြၾကီးပြဲေကာင္း ၾကည့္ရေတာ့မည္။ တမလြန္ဘ၀မရွိ၊ အေကာင္းအဆိုး သတ္မွတ္ထားခ်က္မ်ားသည္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု ယံုၾကည္သူ ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္ ၃၁-ဘံုရွိေၾကာင္း ယံုၾကည္သူ အရွင္ကုမာရကႆပတို႔ စကားႏိုင္လုပဲြၾကီး၊ အယူအဆေရးရာၿပိဳင္ပဲြၾကီး ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာကို တြက္ဆမိေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ အေတြးကိုယ္စီ၊ ခန္႔မွန္းခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ေျပာဆိုျငင္းခုံေနၾကေလသည္။ အစက အရွင္ကုမာရကႆပကို ၾကည္ညိဳသူတို႔သာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အခုအခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ အယူအဆ၀ါဒကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားလည္း အရွင္ကုမာရကႆပရွိရာသို႔ ဦးတည္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ေလးသည္ တစ္ခဏအတြင္းမွာ ဖုန္တစ္ေထာင္းေထာင္း ထေနခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔က ရာသီဥတု သာသာယာယာ ရွိလွသည္။
ပညာရွင္ႏွစ္ဦး ေတြ႕ဆံုျခင္း
ရဟန္းတစ္ပါးက သူ႕ဆရာကို ေျပာေနသည္။
“ဆရာအရွင္ ကုမာရကႆပ… ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးက အရွင္နဲ႔ တရားေဆြးေႏြးလိုပါသတဲ့”
“ေကာင္းၿပီေလ”
ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္ အရွင္ကုမာရကႆပတို႔က အနည္းငယ္ျမင့္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ အသီးသီး ေနရာယူထားၾကသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပ၏ တပည့္ ၅၀၀ တို႔က ဆရာအရွင္၏ ေနာက္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနေနၾကသည္။ အရွင္၏ေရွ႕တြင္ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး ေနရာယူထားသည္။ သူ၏ ေဘးဘက္၀ဲယာတြင္ သူ၏ ေနာက္လိုက္တပည့္မ်ား၊ အေစာင့္အေရွာက္မ်ား၊ ထို႔ေနာက္တြင္ ေက်းကၽြန္မ်ား။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား။ အသီးသီး ေနရာယူထားၾကသည္။
ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္အရွင္တို႔မွာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္စကားမ်ား ေျပာၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ “ေနေကာင္းလား၊ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ၊ စားရေသာက္ရ အဆင္ေျပလား”စသည္ ေမးသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေျပာၿပီးေသာအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္အရွင္တို႔သည္ အယူ၀ါဒဆိုင္ရာမ်ားကို စတင္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။
“ပါယာသိ… သင္က ဘယ္လို အယူ၀ါဒ ရွိသလဲ”
“ကၽြႏ္ုပ္ အယူ၀ါဒမွာ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူး။ သတၱ၀ါေသရင္ ျပန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အေကာင္း၊ အဆိုးကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆိုတာလည္း မရွိဘူး”
“ေအာ္… ဒီလို အယူအဆမ်ိဳး သင့္မွာ ရွိသလား။ ဒီလို အယူအဆမ်ိဳး ရွိသူေတြကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ယူဆရတာလဲ”
ဤေနရာတြင္ “ဒီလို အယူအဆမ်ိဳး ရွိသူေတြကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး”ဟုဆိုေသာ စကားမွာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပေခတ္က ထိုကဲ့သို႔ ယူဆသူမ်ား မ်ားစြာရွိေၾကာင္း ပိဋကတ္စာေပလာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအရ သိရပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ “မျမင္ဖူးဘူး၊ မၾကားဖူးဘူး”ဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ ေျပာသနည္းဆိုသည္ကို နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ပါ။
ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးက ဆက္ေျပာသည္။
“မရွိလို႔ မရွိဘူးလို႔ ယူဆတာေပါ့။ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာ႐ံုငါးပါး (အမွန္က ပသာဒငါးခု = စကၡဳ (မ်က္စိ)၊ ေသာတ (နား)၊ ဃာန (ႏွာေခါင္း)၊ ဇိ၀ွါ (လွ်ာ)၊ ကာယ (ခႏၶာကိုယ္))နဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ ရတဲ့ အရာေတြကိုပဲ အရွိတရားအျဖစ္ ကၽြႏ္ုပ္ ယူဆပါတယ္။ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ မရတဲ့ အတိတ္ဘ၀၊ အနာဂတ္ဘ၀နဲ႔ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြဟာ စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ယူရတာပါ”
ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္.....
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စတာ..:) :)
ညခင္း
တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။
ျမန္ျမန္ေရးပါဗ်ိဳ႕ ဆန္႕ငင္ဆန္႕ငင္နဲ႕ ဖတ္ရတာ အားရဘူး