ကိုယ္ကိုကိုသာ စိစစ္ပါ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ရာဇျဂိဳလ္ျပည္ ေ၀ဋဳ၀န္ေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသံုးေတာ္မူခိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ သုပၸဗုဒၶ လို႕ေခၚတဲ့ နူနာေရာဂါစြဲကပ္ေနျပီး လူေတာ္ထဲမ၀င္ဆံ့နိုင္ေအာင္ ေရာဂါစြဲကပ္ေနသူျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႕ ဒီလိုျဖစ္သလည္း ဆိုရင္ တစ္ခုေသာဘ၀မွာ ရသိခိလို႕ေခၚ ပေစၥက ဗုဒၶါအရွင္သူျမတ္ကို တံေတြးနဲ႕ေထြးျပီး ရိုင္းျပစြာ ျပဳမူျခင္း အကုသိုလ္အလုပ္ကို ျပဳလုပ္ခဲ့မိပါတယ္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာေတြနဲ႕ ျပည္စံုတဲ့ မျပစ္မွားသင့္တဲ့ ပေစၥက ဗုဒၶါ အရွင္သူျမတ္အေပၚမွာ ရိုင္းပ်စြာ ျပစ္မွားေစာ္ကားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ အကုသိုလ္က သူ႕ကို ငရဲမွာ ေနရာခ်ေပးခဲ့ျပီး ဆင္းရဲ ဒုကၡေတြ ခံစားေစခဲ့ပါတယ္။ သူဟာငရဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္စြာ ခံစားခဲ့ရျပီး  လူျပန္ျဖစ္လာရျပန္ေတာ့ အဲဒီ အကုသိုလ္ကံရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ အေနနဲ႕ ႏႈနာေရာဂါကို ခံစားရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ လို ေရာဂါၾကီးနဲ႕ ေနျခင္းဆိုးေတြနဲ႕ေနခဲ့ရျပီး ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ ေသရေတာ့လည္း သူဟာ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကအျပန္ လမ္းခုလတ္မွာ ႏြားမတစ္ေကာင္ရဲ႕ အေသ ေ၀ွ႕သတ္တာကို ခံရျပီး ေသခဲ့ရပါတယ္။

ဒီလို သုပၸဗုဒၶႏႈနာေရာဂါသည္ၾကီး ႏြားမေ၀ွ႕သတ္ခံရျခင္း ဆိုတဲ့ေသျခင္းဆိုးနဲ႕ေသရျခင္းကလည္း အတိတ္ဘ၀က သူေဌးသားေလးေယာက္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ သူေဌးသားေလးေယာက္ဟာ ျပည္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္ကို ျမိဳ႕အျပင္ ဥယ်ာဥ္ကို ေခၚျပီး တစ္ေနကုန္ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾကတယ္။ ညေနျပန္ဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ သူေဌးသားေလးေယာက္က ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ သူတို႕မွ တစ္ပါးအျခားဘယ္သူမွ မရွိတာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး ျပည္တန္ဆာမကို သတ္၊ အခေပးထားေငြ တစ္ေထာင္နဲ႕ လက္၀တ္လက္စားေတြကို လုယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပည္တန္ဆာမက အသတ္ခံရေနတုန္းမွာ ေနာင္ဘ၀ေတြ မွာ ငါဟာ ဘီလူးမ ျဖစ္ျပီး ငါကိုသတ္တဲ့ ေဟာဒီေလးေယာက္လံုးကို လက္စားေခ်သတ္ျဖတ္နိုင္ရပါလို၏လို႕ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္။ သုပၸဗုဒၶဟာ အဲဒီတုန္းက သူေဌးသားေလးေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

သုပၸဗုဒၶ ဟာ သူဘ၀ျဖစ္စဥ္ထဲကေနျပီး သူကိုသူ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ အျမတ္ထုတ္နိုင္ခဲ့တာ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပါ...တစ္ေန႕ လွည့္လည္သြားလာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရင္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားပြဲနဲ႕ ၾကံဳခဲ့ပါတယ္။ တရားနာ ပရိသတ္ေတြလည္းအမ်ားအျပားပါ။ သူဟာ တရားကလည္းနာခ်င္၊ ပရိသတ္ထဲလည္း မ၀င္ရဲတာနဲ႕ ပရိသတ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအစြန္တစ္ေနရာရာကပဲ တရားေတာ္ကို အာရံုစိုက္နာၾကားေနခဲ့ပါတယ္။ တရားပြဲျပီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ သုပၸဗုဒၶဟာ ေသာတာပန္အရိယာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေသာတာပန္ဆိုေတာ့ အပယ္တံခါးပိတ္သြားျပီေပါ့။ အဲဒီ သူရထားျပီးတဲ့ အပယ္ပိတ္တရားကို ဘုရားရွင္ထံေလ်ာက္ထားခ်င္ေပမဲ့  ပရိသတ္မရွင္းေသးလို႕  မေလ်ာက္ထားနိုင္ေသးပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေက်ာင္းေတာ္ျပန္ၾကြေတာ္မူမွ ေက်ာင္းမွာ လိုက္ေလ်ာက္မယ္လို ၾကံစည္ျပီး လိုက္ပါလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သိၾကားမင္းက သုပၸဗုဒၵရဲ႕တရားကို စမ္းသပ္လိုတာနဲ႕ သုပၸဗုဒၶအနားဆင္းလာျပီး သုပၸဗုဒၶ သင္ဟာ ဆင္းရဲ မြဲေတ အထီးက်န္သူေနသူတစ္ေယာက္ပဲ သင္ဘုရားရွင္ကို ဘုရားအစစ္မဟုတ္ဘူး၊ ဘုရားတရားေတာ္ကို တရား အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ေတြကိုလည္း သံဃာအစစ္မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာစမ္းပါ၊ အဲဒီလိုေျပာမယ္ဆိုရင္ သင့္ကို ဒီဘ၀ စားမကုန္နိုင္ေလာက္ေအာင္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြ ငါ့ေပးမယ္ လို႕ ခိုင္းပါတယ္။

ဒီအခါ သုပၸဗုဒၶက ဟယ္...သိၾကားယုတ္၊ ငါ့မွာ သဒၶါတရား၊ သီလတရား၊ သုတတရား၊ စာဂတရား၊ ပညာတရား၊ ဟိရီတရားနဲ႕ ၾသတၱပၸတရားဆိုတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြရွိတယ္။ ငါဟာအဲဒီ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြနဲ႕ အခ်မ္းသာၾကီး ခ်မ္းသာေနတယ္။ သင္ထင္သလို ငါဟာ ဆင္းရမဲေတ အထီးက်န္ေနသူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး လို႕ ေျပာဆိုကာ သိၾကားမင္းကို ေငါက္ငမ္းထုတ္လိုက္တယ္။

သိၾကားမင္းလည္း သုပၸဗုဒၶအနားကေန ေပ်ာက္သြားျပီး၊ ေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ္မူျပီးျဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္ထံမွာ အက်ိဳးအေၾကာင္းသြားေရာက္ ေလ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က သိၾကားမင္း၊ သင္တစ္ဦးတည္းမွ်ကိုမဆိုထားနဲ႕ သင့္လို႕ သိၾကားမင္းမ်ဳးတစ္ရာမက တစ္ေထာင္ေလာက္ ဆင္းလာျပီး အဲဒီလို ေျပာဆိုခိုင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သုပၸဗုဒၶဟာ သင္တို႕ေျပာခိုင္းတဲ့ စကားမ်ိဳးကို ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ မိန္႕ေတာ္မူလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီ ဘ၀က ေသေတာ့ ႏြားမေ၀ွ႕လို႕ ေသရတယ္ဆိုေတာ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။ ေသျပီးတဲ့ေနာက္ တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္မွာ နတ္သားျဖစ္သြားပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဥာဏ္ပညာမရွိၾကတဲ့ လူမိုက္ေတြဟာ ဆိုး၀ါးလွတဲ့၊ မေကာင္းက်ိဳးေပးတတ္တဲ့ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ၾကျပီး ကိုယ္ကိုယ္ကို ရန္သူအျဖစ္နဲ႕ သြားလာလွည့္လည္ေနၾကတယ္လို႕  ေဟာၾကားခဲ့ပါတယ္။ လူအမ်ားစုက ရန္သူဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္ကို ခ်န္ထားျပီး အျပင္က တျခားသူေတြကသာ ဘယ္သူငါ့ရန္သူလည္းရွာေဖြတတ္ၾကပါတယ္။မိတ္ေဆြဆိုရင္လည္း ဒီလိုပါပဲ ကိုယ္ကိုယ္ကိုခ်န္ထားျပီးရွာေဖြၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္သာ သည္ပင္ မိမိအတြက္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးရန္သူၾကီးျဖစ္နိုင္သလို၊ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆ့ုး မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္နုိင္တယ္ဆိုတာ သတိထားမိသူနည္းပါလွပါတယ္။

တျခားရန္သူတစ္ေယာက္ဟာကိုယ္ကို အပါယ္ေလးပါးက်တဲ့အထိ ဒုကၡမေပးနိုင္ပါဘူး။ သူက ကိုယ္ကို အပၼါယ္ေလးပါးက်တဲ့အထိ ဒုကၡေပးခ်င္တယ။္ ေပးေနတယ္ဆိုအုန္းေတာ့ ကိုယ္က ေကာင္းရင္၊ သူေပးသမွ် ဒုကၡ ကိုယ္က မယူရင္ သူက်ေစခ်င္တာ မက်ပါဘူး။ တျခားရန္သူက ကိုယ့္ကုိ ဒုကၡေပးရင္ အေပၚရံ သာမည ေလးေလာက္သာ ေပးနိုင္ပါတယ္။မိမိကုိယ္တိုင္သာ ရန္သူမျဖစ္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႕ လိုပါတယ္။သံသရာမွာ မိမိေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာေတြျဖစ္ေစနိုင္တဲ့ ေကာင္းမႈကုသ္ိုလ္ေတြ လုပ္ရ င္း  ကိုယ္ကိုယ္ကို မိတ္ေဆြဖြဲ႕ျပီးေနလိုက္ၾကပါဆိုလို႕ ေၾကာင္းက်ိဳးဆင္ျခင္ရင္း...လိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။