မ်က္လံုးခ်င္းဆံု

တစ္ခါတုန္းက မဒၵ၀မင္းၾကီးရဲ႕ မိဖုရားနဲ႕ ပုေရာဟိတ္ၾကီးရဲ႕ သားငယ္တို႕ နန္းေတာ္ထဲမွာ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမိၾကပါတယ္။ ထိုအခိုက္အတန္႕အတြင္းမွာပဲ ႏွစ္ေယာက္လံုး သံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားၾကပါသတဲ့။

ပုေရာဟိတ္သားဟာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းမစားပဲ အိပ္ရာထဲပဲ ေနေနေတာ့တယ္။ ၾကာလာရင္ ဒီစိတ္နဲ႕ေသမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဖခင္ ပုေရာဟိတ္ၾကီးက ဘုရင္ၾကီးကို အရဲစြန္႕ျပီးေလ်ာက္ပါတယ္။

ဘုရင္ၾကီးက (၇)ရက္ယူေစ၊ (၇)ရက္ျပည့္ရင္ ျပန္ေပး ပါဆိုျပီး မိဖုရားကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ (၇)ရက္ေစ့ေတာ့ ပုေရာဟိတ္သားနဲ႕ မိဖုရားငယ္တို႕ ထြက္ေျပးသြားၾကေလတယ္။

ဒီေတာ့ ဖခင္ ပုေရာဟိတ္ၾကီးက အရဲစြန္႕ျပီး ဘုရင္ၾကီးကို ေလ်ာက္ရျပန္တာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ဘုရင္ၾကီးခမ်ာ မစားနိုင္မအိပ္နိုင္ျဖစ္ျပီး ေသြးအန္ ၊ေသြး၀မ္းသြားျခင္းေတြျဖစ္လာတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဘု၇ားအေလာင္းက ေသနကအမတ္၊ ရွင္သာရိပုတၱရာေလာင္းက ပကၠဳသအမတ္၊ ရွင္ေမာဂၢလႅာန္ေလာင္းက အာယုရ အမတ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အမတ္သံုးေယာက္ဟာ သူတို႕ဘုရင္ၾကီးရဲ႕ အခ်စ္ေရာဂါကို ကုစားဖို႕အတြက္ နန္းရင္ျပင္မွာ သံလ်က္မ်ိဳတဲ့ မ်က္လွည့္ပြဲတစ္ခုကို စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ ဘုရင္ၾကီးက သံလ်က္မ်ိဳတာကို ၾကည့္ျပီး အံ့ၾသေနပါတယ္။

ဒါနဲ႕ဘုရင္က အာယုရအမတ္ကို ေမးပါတယ္။ ေလာကမွာ သံလ်က္မ်ိဳတာထက္ ခက္တာရွိလား။

ရွိတယ္ဘုရား၊ မိမိျမတ္နိုးခ်စ္ခင္တဲ့ အရာကို ေပးမယ္ လို႕ၾကံစည္တာဟာ သံလ်က္မ်ိဳတာထက္ ခက္ပါတယ္ဘုရား။

ဒီေတာ့ဘုရင္ၾကီးက ဘယ္လိုေတြးလည္းဆိုရင္ အင္းးး..ငါက ငါျမတ္နိုးတဲ့ မိဖုရားကို ေပးမယ္လို႕ၾကံခ့ဲတာပဲ။ ခက္ခဲတဲ့အရာကို လုပ္ခဲ့ပါလား လို႔ ေတြးမိျပိး စိတ္နည္းနည္း သက္သာသြားပါတယ္။

ေနာက္ ပကၠဳသ အမတ္ဘက္ကိုလွည့္ျပီး ေမးျပန္တယ္။....ပကၠဳသ..ဒီထက္ ခက္ခဲတာ ရွိေသးလား။

ရွိပါတယ္ဘုရား၊ ၾကံစည္ရံုမကပဲ ေပးမယ္လို႕ ႏႈတ္က ေျပာလိုက္တာပါဘုရား။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ၾကီးက အင္းးး...ငါက မိဖုရားကို ေပးမယ္လို႕ ေျပာခဲ့ပါလား၊ ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့ပါလား လို႕ေတြးျပီး စိတ္ေသာက နည္းနည္းေလ်ာ့သြားျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ ပကၠဳသအမတ္ဘက္လွည့္ျပိး ထပ္ေမးလိုက္ျပန္တယ္။ ပကၠဳသ...ဒီထက္ခက္ခဲတာ ရွိေသးလား။

ရွိပါေသးတယ္၊ ေပးမယ္လို႕ေျပာျပီး အမွန္တကယ္ကို ေပးျဖစ္လိုက္နိုင္တာက ပိုခက္ခဲပါတယ္ဘုရား။ ဘုရင္ၾကီးကလည္း....အင္းးး...ငါ မိဖုရားကို ေပးမယ္လို႕ ေျပာျပီး အမွန္တကယ္ကို ေပးလိုက္နိုင္ပါ့လား ဆိုျပီး ေသာကေတြ ေလ်ာ့သြားျပန္ပါတယ္။

ဘုရင္ၾကီးက ေသနက အမတ္ဘက္ကိုလွည့္ ျပီး ဒီထက္ခက္ခဲတာ ရွိေသးလား လို႕ေမးျပန္ပါတယ္။

ေသနက အမတ္ကလည္း အရွင္မင္းၾကီး ...လူေတြဟာ ေပးမိတာကို ျပန္ေတြးျပီး ေနာင္တျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေနာင္တကို မျဖစ္ေအာင္ မိမိစိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ေစာင့္စည္းနိုင္ တာက ပိုခက္ခဲပါတယ္ဘုရားလို႕ ေလ်ာက္ေလတယ္။

ေသနက အမတ္ရဲ႕စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘုရင္ၾကီးက သတိဥာဏ္ေတြ ျပန္၀င္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီ ဇာတ္၀တၱဳေလးကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ လူဟာ ျပႆနာ တစ္ခုခုနဲ႕ ၾကံဳေတြ႕လာရင္ ကိုယ့္ပါကိုယ္ေျဖရွင္းနိုင္စြမ္း မရွိေလာက္ေအာင္ ေတြေ၀မိန္းေမာတတ္ပါတယ္။ သိခဲ့တဲ့ တရားေတြကိုလည္း အာရံုမျပဳနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အမွားအယြင္းေတြ ျပဳမိသြားတတ္ပါတယ္။ ပါရမီရွင္ ေတြေတာင္ ေတြေ၀မိန္းေမာ အမွားအယြင္းေတြ ျပဳမိသြားတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးနိုင္မယ့္ ပညာရွိ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးလိုအပ္ပါတယ္။

ဒါအျပင္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္တာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ေလာက သဘာ၀ တစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္မွာ အျပစ္သင့္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕ အျပစ္မသင့္တဲ့ အခ်စ္ ဆိုတာ ရွိတဲ့အတြက္ အျပစ္သင့္တဲ့ အခ်စ္မျဖစ္ဖို႕အေရးၾကီးပါတယ္။

ကာမေရာဂါ ကိုယ္တြင္းနာကား၊ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိ တည့္၊ မိမိပညာ ၊သတိသာလွ်င္ ၊ မဟာၾသဓ၊ ေဆးမည္စြာရွင့္ လို႕ မာဃေဒ၀မွာ စပ္ဆိုထားပါတယ္။ ကုရာ နတၳိေဆး မရွိပါဘူးတဲ့။ မိမိပညာသတိ သာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးေဆးျဖစ္ပါတယ္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပညာသတိ အျမဲရွိၾကေစရန္...ထိုက္သင့္တဲ့စာေပ၊ ထိုက္သင့္တဲ့ တရားမ်ားနာရပါ့မယ္။ ဖတ္ထားနာ ထားတဲ့ တရားေတြထဲက မိမိရဲ႕ ပညာသတိ ကို ျပန္ႏွဳိက္ယူၾကပါစို႕လို႕ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။

တရားအစစ္-အမွန္ခ်စ္-ႏွစ္ျခိဳက္က်င့္သံုးနိုင္ပါေစ။