မႏၱာန္ရွင္

ျမတ္စြာဘုရားဟာ သာ၀တၱိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေနထိုင္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ရာဇျဂိဳလ္ျပည္မွာ ၀ဂၤ ီသ ဆိုတဲ့ ပုဏၰားတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ ၀ဂၤ ီသဟာ ေဗဒင္သံုးပံုကို တတ္ကြၽမ္းတဲ့အျပင္ ဆ၀ သီသဆိုတဲ့မႏၱာန္ ကိုလည္း သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားတယ္။ ဆ၀သီသ မႏၱာန္ထူးဆိုတာက အဲဒီ မႏၱာန္ကိုရြတ္ဆိုျပီး၊ ေသသြားသူရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံကို တီးေခါက္ၾကည့္လိုက္ရင္၊ ေသသြားတဲ့သူဟာ ဘယ္ေနရာ ဘံုဌာနမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိနိုင္တယ္။

၀ဂၤၤ ီသပုဏၰားနဲ႕ အျခား ပုဏၰား ေတြဟာ နယ္တကာလွည့္ျပီးအခေၾကးေလေငြယူကာ ေသသြားသူ ဘယ္ေရာက္ ေနျပီ ဆိုတာကိုေဟာေျပာၾကရင္း သာ၀တၱိျပည္ကိုေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သာ၀တၱိျပည္သူျပည္သားေတြဟာ ပန္းေတြ အေမႊးနံ႕သာေတြလက္မွာကိုင္ျပီး ဘုရားဖူးတရားနာရန္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို သြားေနၾကတယ္။ ပုဏၰားေတြကျမင္ေတာ့…မင္းတို႕ဘယ္ကိုသြားၾကမွာတုန္း လို႕ေမးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားထံသြားျပီး တရားနာၾကမလို႕ ေျပာပါတယ္။ ထိုအခါ မင္းတို႕ ျမတ္စြာဘုရားဆီသြားလို႕ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ ဒီေလာကၾကီးမွာ ငါတို႕ဆရာ ၀ဂၤ ီသေလာက္ေတာ္တဲ့လူ မရွိဘူးကြာ …ငါတို႕ဆရာက ေသျပီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံကို တီးေခါင္ၾကည့္ရင္ အဲဒီလူ ေသျပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ဘ၀ကိုေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပနိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ေမးစမ္းၾကည့္ၾကမလား လို႕ ပုဏၰားတို႕က ေျပာပါတယ္။

မင္းတို႕ဆရာ ၀ဂၤ ီသရဲ႕ပညာဟာ စာမဖြဲ႕ေလာက္ပါဘူး၊ ငါတို႕ရဲ႕ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သံုးေလာကမွာ အတုမရွိတဲ့ အျမတ္ဆံုးေသာ တစ္ဆူတည္းေသာ ဘုရားကြ လို႕ အျပိဳင္အဆိုင္ ျငင္းခုန္ၾကပါတယ္။ ပုဏၰားေတြကလည္း သူတို႕ဆရာနဲ႕ ျမတ္စြာဘုရား ဘယ္သူက ပိုျပီး အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္ဆိုတာ သိရေအာင္ ယွဥ္ျပိဳင္မယ္ဆိုျပီး ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကိုေရာက္ရွိလာၾကတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပုဏၰားေတြ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ ကိုၾကိဳတင္သိျမင္ထားတယ္။ ငရဲဘံု၊ တိရစၦာန္ဘံု၊ နတ္ဘံု ေရာက္ရွိေနသူေတြရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံ႕ေလးခုနဲ႕နိဗၺာန္စံ၀င္ျပီး ျဖစ္တဲ့ ရဟႏ ၱာတစ္ပါးရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံတစ္ခု၊ စုစုေပါင္း ဦးေခါင္းခြံ ၅ခုကို တန္းစီထားကာ အသင့္ေစာင့္ေနတယ္။

ပုဏၰားေတြ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက- အသင္ ၀ဂၤ ီသ သင္ဟာ မႏၱာန္ ကို ရြတ္ဖတ္ျပီး၊ ေသသူရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံကို တီးေခါက္ၾကည့္ရင္ အဲဒီလူဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို သိနိုင္တယ္ဆို…ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ သိနိုင္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား

ဒီလိုဆိုရင္ ဒီဦးေခါင္းခြံပိုင္ရွင္ ဟာဘယ္ဘ၀ကိုေရာက္ေနသလဲ ဆိုကာ အမွတ္တစ္ဦးေခါင္းခြံကို ညြန္ျပလိုက္တယ္။ ၀ဂၤ ီသဟာ မႏၱာန္ကို ရြတ္ဖတ္ျပီးတဲ့ေနာက္ဦးေခါင္းခြံကိုတီးေခါက္ၾကည့္လိုက္ တယ္။ ေနာက ္ျပီး ဒီ ဦးေခါင္းခြံပိုင္ရွင္ဟာ ငရဲဘံုမွာျဖစ္ေနပါတယ္ လို႕ ေလ်ာက္ထားလ ိုက္ပါတယ္။ မွန္ပါေပတယ္ ၀ဂၤ ီသ ျမတ္စြာဘုရားခ်ီးက်ဳးလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ ဦးေခါင္းခြံ အမွတ္ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး တို႕လည္း တိရစၦာန္ဘံုမွာ၊ လူ႕ဘံုမွာ၊ နတ္ဘံုမွာ ဆိုျပီး အသီးသီး မွန္ကန္ေအာင္ ေျဖဆိုနုိင္ခဲ့တယ္။ ၀ဂၤ ီသနဲ႕ ပုဏၰားအေဖာ္ေတြက သူတို႕ဆရာရဲ႕ ပညာစြမ္းကို ပရိသတ္အလယ္ ေဖာ္ျပနိုင္တယ္ ဆိုျပီး ေက်နပ္ေနၾကတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားသခင္က ေနာက္ဆံုးက်န္ရွိေနတဲ့ အမွတ္ငါး ဦးေခါင္းခြံကို စစ္ေဆးခိုင္းလိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္းစစ္ေဆးၾကည့္တဲ့အခါ ေရာက္ေနတဲ့ ဘံုဘ၀ကို ၾကည့္လို႕မျမင္ျဖစ္ေနတယ္။ မႏၱာန္ကို အားတင္းျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ရြတ္၊ ဦးေခါင္းခြံ႕ကို အၾကိမ္ၾကိမ္တီးေခါက္ျပန္တယ္။ ဘယ္လို ရြတ္ရြတ္ လားရာဘံုဘ၀ကို မျမင္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

အၾကပ္အတည္းက်ေရာက္ေနတဲ့ ၀ဂၤ ီသကိုၾကည့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားက ..ၾကည့္လို႕ မျမင္နိုင္ေတာ့ဘူးလား လို႕ေမးၾကည့္ တယ္။ မွန္လွပါ တပည့္ေတာ္ မသိနိုင္ေတာ့ပါဘုရား အဲဒီ အခါ ျမတ္စြာဘုရားက-

ငါ့အေနနဲ႕ေတာ့ သိေနတယ္။ ဒီ ဦးေခါင္းခြံပိုင္ရွင္ဟာ လားရာေရာက္ရမဲ့ ဘံုဘ၀မရွိေတာ့ ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ့ အာသေ၀ါကုန္ခန္းျပီး ရဟႏၱာတစ္ပါးရဲ႕ ဦးေခါင္းခြံျဖစ္တယ္။ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ဆို တာ ဘ၀သစ္ထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘ၀ကင္းျပတ္သြားျပီး ဒါေၾကာင့္ သင္မသိနိုင္တာ ျဖစ္တယ္ ၀ဂၤ ီသ လို႕ရွင္းျပေတာ္မူလိုက္တယ္။ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး သိနိုင္တဲ့ မႏၱာန္ကို တပည့္ေတာ္အား သင္ၾကားေပးပါ… ၀ဂၤ ီသ ထပ္မံေလ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ ရဟန္းမဟုတ္တဲ့သူကို ငါ သင္ၾကားေပးလို႕ မရနိုင္ပါဘူး …

အဲဒီ အခါမွာ မႏ ၱာန္ သင္ယူခ်င္တဲ့ ၀ဂၤ ီသဟာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ရဟန္းျပဳလိုက္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သင္ၾကား ေပးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတရားကို ၾကိဳးပမ္းစီးျဖန္းလိုက္တဲ့အခါ ၀ဂၤ ီသပုဏၰားဟာ သံုးရက္အတြင္း ရဟႏၱာ အျဖစ္ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့ ရတယ္။ သူလိုခ်င္တဲ့ မႏၱာန္ထက္ ႏွိဳင္းခိ်န္လို႕ မရနိုင္ေအာင္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ သာလြန္တဲ့ မဂ္ဥာဏ္၊ ဖိုလ္ဥာဏ္ကို ရရွိသြားခဲ့ရပါတယ္။

ဤဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀ဂၤ ီသ ကဲ့သုိ႔ ေလာကီပညာေတြ တက္ကြ်မ္းေပမဲ့ ေလာကုတၱရာ အသိျဖစ္တဲ့ မဂ္သိ ဖုိလ္သိတုိ႔သာလ်င္ အျမတ္ဆုံးျဖစ္သည္ဟူ၍၄င္း၊ ကိေလသာကုန္ သူတုိ႔သည္ အုိနာေသတုိ႔ စုေ၀းရာ ေနာက္ထပ္ လားရာ ဘုံဘ၀မရွိေတာ့ေၾကာင္းကို၄င္း။ ထက္ျမတ္ေသာ ဥာဏ္ပညာရွိသူေတြအတြက္ ေလာကီပညာေတြ အျပင္ ေလာကုတၱရာပညာမ်ားကိုပါ လုိက္စားလ်င္ လ်င္ျမန္စြာ အက်ိဳးမ်ားမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ၄င္း သခၤန္းစာရရွိပါသည္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ညခင္း